หลังจากที่ฉันและทุกคนบนโต๊ะอาหารทานข้าวเสร็จ ความเงียบที่ปกคลุมอยู่พักหนึ่งก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงทุ้มลึกของคุณท่าน
“เมื่อคืนได้นอนด้วยกันคืนแรก เป็นยังไงบ้าง ทุกอย่างโอเคไหม?”
คำถามนั้นตรงไปตรงมาและเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่มันทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อยจนต้องหันไปสบตาพี่กองทัพอย่างไม่ตั้งใจ
“ดีครับ”
“ดีค่ะ”
เราทั้งคู่ตอบแทบจะพร้อมกัน ก่อนจะเงียบไปอึดใจด้วยความเขินเล็ก ๆ
คุณท่านยิ้มน้อย ๆ อย่างพึงพอใจ “งั้นก็ดีแล้ว หนูเมย์ ถ้าขาดเหลืออะไร อยากได้อะไรก็บอกพ่อได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ”
ฉันชะงักเล็กน้อยกับคำพูดนั้น ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างอบอุ่น “ขอบคุณค่ะ… คุณท่าน”
แต่ดูเหมือนคุณท่านจะไม่พอใจกับคำเรียกนั้นเท่าไหร่ เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะกล่าวเสียงกลั้วหัวเราะว่า…
“เรียกพ่อได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้เป็นเมียเจ้ากองทัพอยู่รอมร่อแล้ว”
ฉันแทบสำลักน้ำทันที พี่กองทัพเองก็เหมือนจะชะงักไปนิด ก่อนจะยกแก้ว
