ฉันนั่งนิ่งอยู่บนรถ ท่ามกลางความเงียบที่ฉันเองก็กำลังพยายามทำใจให้สงบ แต่เสียงทุ้มเข้มของเขาก็ทำให้ฉันต้องหลุดจากภวังค์นั้น
“ไม่ลงหรือไง? เพื่อนเธอนั่งรออยู่นั่นแล้วนะ”
น้ำเสียงเขาเรียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
“รู้แล้วน่า พี่กองทัพจะรีบไปไหนเนี่ย” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงครางนิด ๆ เหมือนกำลังบ่น แต่จริง ๆ ก็แอบขำในใจ
“รีบอะไรล่ะ ฉันเห็นเธอนั่งบนรถมาเกือบสิบห้านาทีแล้วนะ ไม่ลงสักที” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น
“ชิ! พูดมากเกินไปแล้วนะคะ เมย์ไม่อยากได้ยินเสียงพี่เลย ช่วยกลับไปนิ่ง ๆ เหมือนเมื่อก่อนได้ไหม” ฉันพูดอย่างแกล้งโกรธ ปากก็บอกไม่อยากได้ยิน แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด
“หึ… เสียใจด้วยนะ เธอจะเห็นมุมนี้ของฉันไปตลอดแหละ” เขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้งและความอบอุ่น “เธอควรดีใจนะ เพราะกับคนอื่นฉันไม่เคยเป็นแบบนี้”
“เลิกพูดเถ
