ตอนนี้สติของฉันแทบจะหลุดลอยไปไกล เพราะความรู้สึกเสียวซ่านที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่าง มันยากเกินกว่าจะควบคุมให้เป็นปกติได้
พี่จอมทัพคงสังเกตเห็นว่าฉันมีท่าทีแปลกไป จึงถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“เป็นอะไรป่าวน้องเมย์ ไม่สบายหรอ”
พร้อมกับก้าวเท้าเหมือนจะเดินเข้ามาในครัว ฉันรีบหันหน้าหนีเล็กน้อย พยายามควบคุมเสียงและสีหน้าให้เป็นปกติ
“ไม่เป็นอะไรค่ะ พี่จอมทัพ… ช่วยออกไปก่อนได้ไหมคะ พอดีเมย์จะทำความสะอาดค่ะ”
คำพูดของฉันพยายามฟังให้สุภาพ แต่หัวใจกลับเต้นแรงเหมือนจะทะลุอก ขณะที่มือกำชายเสื้อแน่นเพื่อกดกลั้นความรู้สึกที่กำลังล้นออกมา.
“แน่ใจหรอ” พี่จอมทัพถามย้ำด้วยน้ำเสียงกึ่งกังวล
“แน่ใจค่ะ… ซี๊ดดด”
ให้ตายเถอะ… ฉันเผลอปล่อยเสียงครางหลุดออกมาโดยไม่ทันตั้งใจ ความร้อนผ่าวแล่นขึ้นสู่ใบหน้าทันทีเหมือนถูกจับได้คาหนังคาเขา หัวใจเต้นถี่รัวจนแทบระเบิด
พี่จอมทัพขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนจะสงสัยมากขึ้น ส่วนฉั
