เมื่อฉันจัดโต๊ะอาหารเสร็จ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังเข้ามาในห้องอาหาร ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย พลางหันไปมอง
และก็พบว่าเป็นคุณท่านยืนอยู่ตรงประตู พลังและรัศมีที่ออกมาจากท่านทำให้ห้องอาหารดูเงียบขึ้นชั่วขณะ
“อ้าว วันนี้กลับบ้านมากินข้าวหรอ หนูเมย์” ท่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความเอ็นดู
“ค่ะ… คุณท่าน” ฉันตอบเสียงอ่อย พลางก้มหน้าลงเล็กน้อย
ท่านยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ฉันบอกให้เรียก ‘พ่อ’ ได้แล้วไง”
ฉันหน้าแดงเล็กน้อย รีบก้มลงอีกครั้ง “เอ่อ… ขอโทษค่ะ เมย์ยังไม่ชิน”
ท่านพยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มบาง ๆ ราวกับเข้าใจความเก้ ๆ กัง ๆ ของฉัน แต่ก็ยังคงสายตาจับจ้องอย่างอบอุ่น ทำให้ฉันรู้สึกทั้งเกรงใจและอุ่นใจในเวลาเดียวกัน
เมื่อคุณท่านเดินไปนั่งประจำที่ปลายโต๊ะ ฉันยังคงยืนอยู่ใกล้โต๊ะอาหาร แอบมองท่านด้วยความรู้สึกผสมทั้งเกรงใจและอุ่นใจ
ท่านมองจานราดหน้าหมูที่แม่จัดไว้แล้วยิ้มเบา ๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบแต่ฟัง
