บรรยากาศในห้องครัวกับแม่อบอวลไปด้วยความคุ้นเคย เสียงพัดลมตั้งโต๊ะหมุนเอื่อย ๆ ผสมกับกลิ่นกับข้าวที่แม่ทำค้างไว้ กลิ่นน้ำพริกกับผักลวกหอมจาง ๆ ลอยมากระทบจมูก โต๊ะไม้เก่า ๆ ที่มีรอยขีดข่วนจากกาลเวลายังตั้งอยู่ตรงกลางเหมือนเดิม ข้าง ๆ มีตะกร้าผักสดที่แม่เพิ่งหิ้วมาจากตลาดตอนเช้า
แสงแดดบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างบานเก่าเข้ามา ทำให้เห็นฝุ่นลอยในอากาศเป็นเส้นบาง ๆ เสียงวิทยุเครื่องเล็กที่วางอยู่มุมโต๊ะยังเปิดรายการประกาศหวยค้างไว้เบา ๆ บรรยากาศมันง่าย ๆ แต่เต็มไปด้วยความอุ่นใจ เหมือนทุกครั้งที่ฉันได้กลับมาซุกอยู่ในบ้านหลังนี้
แม่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ประจำ ยกมือค้ำคาง มองฉันด้วยสายตากึ่งเอ็นดูกึ่งจับผิด ขณะที่ฉันก็ได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วยังไม่รู้ว่าจะโดนดุแรงแค่ไหน.
ฉันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อแม่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงใสซื่อแต่แฝงความจับผิด
“กองทัพมาส่งหรอ” แม่เอียงคอถาม ขมวดคิ้วเล็ก
