หลังจากที่พี่กองทัพเดินออกจากห้องไป เสียงประตูปิด “แกร๊ก” ลง ความเงียบก็กลับมาครอบคลุมทั้งห้องอีกครั้ง
ฉันนั่งนิ่งอยู่ตรงโต๊ะ งงเป็นไก่ตาแตก นี่มันอะไรกันครับเนี่ย…
เมื่อกี้ก็ทำตัวเหมือนจะหึงฉันขึ้นมา แต่บางครั้งกลับทำเหมือนไม่ได้สนใจอะไรเลย
สรุปเขาเป็นบ้า… หรือจริง ๆ แล้วฉันเองกันแน่ที่กำลังจะเป็นบ้า
หัวใจที่ยังเต้นแรงไม่หยุดยิ่งทำให้ฉันเริ่มสงสัยตัวเองขึ้นทุกที
“เพราะไอกล่องของขวัญบ้า ๆ นี่แหละ…”
ฉันหยิบกล่องขึ้นมาเขย่าเบา ๆ เหมือนมันจะตอบอะไรได้
“แกทำให้ฉันทำรายงานไม่เสร็จเลย รู้ตัวไหม!”
พูดจบฉันก็ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะโยนกล่องไปบนเตียงอย่างไร้ค่า
มันกระเด้งนิดหน่อยก่อนหยุดนิ่ง
แต่สายตาฉันกลับยังจ้องมันอยู่อย่างกับจะต่อว่าด้วยความเงียบ
สุดท้ายฉันก็ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน ความอุ่นของผ้าห่มโอบรอบร่างกาย แต่ในหัวกลับยังวุ่นวาย
ไม่ทันรู้ตัว…เปลือกตาก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ
