ฉันที่ยืนถือกระเป๋าลากใบโตอยู่ตรงหน้า ประตูเพิ่งถูกเปิดออกไม่กี่วินาที ร่างสูงตรงหน้าก็ยืนพิงขอบประตู ดวงตาคมกริบจ้องมามาเต็ม ๆ
ฉันชะงักไปในทันที…
เพราะสายตาที่เขามองมา มันนิ่งเสียจนจับความหมายไม่ถูก ทั้งเย็นชา ทั้งนิ่งลึกเหมือนกำลังคุมบางอย่างไว้ข้างใน
ยิ่งมอง…ฉันก็ยิ่งอ่านไม่ออกว่าพี่กองทัพกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ความเงียบระหว่างเรามันหนักเสียจนฉันเผลอกำกระเป๋าแน่นขึ้น
“เข้ามาสิ… จะยืนบื้ออยู่อีกนานไหม” เสียงทุ้มเย็นเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบในทันที
ฉันเม้มปากแน่น พลางเงยหน้าขึ้นมองเขา
“พี่ก็หลบไปสิ… ยืนขวางเป็นหุ่นไร้กาอยู่นี่แหละ” ฉันเงยหน้าบอกเขาเสียงหงุดหงิด
พูดจบก็ออกแรงชนไหล่เขาเบา ๆ เพื่อเปิดทาง
สัมผัสแน่นแข็งของไหล่พี่กองทัพทำเอาฉันเผลอสะดุดลมหายใจเล็กน้อย
แต่ก็ฝืนเก็บสีหน้าไว้ ก่อนจะลากกระเป๋าเดินผ่านเข้าไปในห้องของเขา
กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขาลอยคลุ้งอยู่รอบตัวอย่างจงใจ ห
