เสียงประตูรถปิดลงดัง ปัง ความเงียบเข้าครอบคลุมแทบจะทันที เครื่องยนต์สตาร์ทพร้อมเสียงทุ้มต่ำที่ดังเบา ๆ คลออยู่ในบรรยากาศอึดอัด
ฉันนั่งตัวเกร็งเล็กน้อย มือกอดกระเป๋าบนตักอย่างไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี
สายตาคมของพี่กองทัพจับจ้องไปที่ถนนข้างหน้า สีหน้าเรียบเฉยไร้รอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกว่ารถคันนี้เล็กลงอย่างน่าประหลาด
กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขาลอยมากับลมแอร์ที่พัดผ่าน เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนขับดังชัดเจนราวกับเป็นเสียงเดียวในห้องโดยสาร
ฉันเหลือบมองหน้าเขาอย่างระแวง “พี่จะพาไปไหน”
เขาไม่ตอบในทันที เพียงเลี้ยวรถออกสู่ถนนใหญ่ ดวงตาคมยังคงจ้องไปข้างหน้า สุดท้ายจึงเอ่ยเสียงเรียบ “เดี๋ยวก็รู้”
จดสุดท้ายเสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ เงียบลงเมื่อรถจอดสนิท ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเห็นป้ายห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“ห้าง…?” ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ความสงสัยยิ่งเพิ่มขึ้น
