" เป็นฮูหยินแม่ทัพ ไหนเลยจะสู้เป็นสนมฮ่องเต้ได้สินะ "
ด้วยใจที่มีให้กับหญิงสาวจึงทำให้แม่ทัพฟานคิดไปต่างๆ นานา ใครบ้างจะรู้ว่าแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ รบทัพจับศึกมานับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับต้องแพ้ให้กับอิสตรีนางเดียว
ฟานอวี้ยังคงดื่มอยู่เช่นนั้น จนเวลาผ่านไปคนที่คิดว่าจะไม่มาก็ปรากฏตัวขึ้น
" ฮูหยินท่านมาแล้ว ข้าน้อยไปหาท่านที่จวนแต่เหตุใดจึงไม่พบฮูหยิน "
" เอาไว้ข้าจะเล่าให้พวกพี่ฟังก็แล้วกัน "
ชินลี่เอ่ยขึ้น ฝูหรงเดินไปหาคนที่เมาจนหน้าแดง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงมีสติรับรู้ถึงการมาของคนตัวเล็ก
" หึ เจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนสินะ คงจะมีความสุขมากล่ะสิ "
" กลับจวนเถอะเพคะ "
ฝูหรงเดินเข้าไปประคองคนตัวโต แต่ฟานอวี้ก็ทำทีไม่อยากให้คนตัวเล็กแตะต้องตน
" ข้าไม่ได้เมาถึงเพียงนั้น ข้าเดินเองได้ "
ฝููหรงจึงยืนดูอยู่ห่างๆ ให้จางเหยาและหานชิงพาแม่ทัพกลับจวน เมื่อมาถึงจวนแล้วฝูหรงก็ได้ให้พาแม่ทัพเข้าไป
