" หม่อมฉันไม่ได้หมายถึงเช่นนี้นะเพคะ "
" อ้าว ข้าก็คิดว่าเจ้ากลัวใครจะเห็น ข้าเลยปิดประตู แต่ชั่งเถอะปิดแล้วก็ปิดไป "
ซีกวนยังคงเอ่ยวาจายียวนคนตัวเล็กจนหมิงเฟยหน้ามุ้ยใส่ทันที ซีกวนไม่หยุดเพียงแค่นั้นอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปวางบนโต๊ะ ก่อนที่จะปล่อยลงแล้วยืนคร่อมขว้างคนตัวเล็กไว้
" องค์ชายจะทำอะไรเพคะ "
หมิงเฟยมองคนตัวโตอย่างหวั่นๆ ซีกวนยกยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น
" ก่อนนี้เจ้าวิ่งตามข้า บอกเองว่าอยากเป็นชายาข้าไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้เจ้ากลับกลัวข้าหรือไง "
" นั้นมันเรื่องตั้งแต่เด็กนะเพคะ หม่อมฉันลืมไปหมดแล้ว องค์ชายออกไปจากห้องหม่อมฉันเถอะ "
" แต่ข้าไม่ลืม แล้วก็คิดว่าอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง "
หมิงเฟยเงยหน้ามองคนตัวโตก็สบตากับตาคมที่จ้องมองอยู่ ซีกวนโน้มหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจทั้งคู่เป่ารดกัน ซีกวนไม่อาจยับยั้งความรู้สึกได้อีกต่อไป
มือที่วางกักคนตัวเล็กยกขึ้นลูบที่ใบหน้าขาวเนียน ก่อนที่
