"ใจร้ายมาก ไม่คิดจะรับสายฉันสักสายเลยหรือไงยัยเอ๋อ"
เสียงพึมพำอย่างคนไม่พอใจ เขาบ่นแบบนี้วันละไม่ต่ำกว่าสามรอบมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนเต็ม นั่นเพราะเขาติดต่อเธอไม่ได้ตั้งแต่วันนั้น ส่วนเขาเองก็มีงานด่วนเข้ามาต้องมาคุมงานต่างจังหวัดด้วยตัวเอง
สาเหตุที่ไม่พาเธอมาก็เป็นเพราะเขาไม่กล้าพาเธอมาลำบากที่ต่างจังหวัดด้วย กะจะรอให้เธอใจเย็นก็กลับกลายเป็นว่าต้องห่างกันไปซะอย่างนั้น เขาจึงกระวนกระวายอยู่ไม่สุขอย่างที่เป็นอยู่มาเเรมเดือนแบบนี้ ยังดีที่สามารถติดต่อผู้เป็นแม่ที่กลับมาจากต่างประเทศและเป็นคนเดียวที่บอกเล่าข่าวของยี่หวากับเขาได้
"สวัสดีครับคุณแม่ หวาอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า"
[ไม่อยู่นะลูก น้องเข้าไปทำงานรอลูกที่บริษัทไง นี่ไม่ได้คุยกันเหรอ?] ปลายสายฟังดูแปลกใจเล็กน้อยที่ลูกชายตนเอาแต่ถามหาลูกสะใภ้เช้า เที่ยง เย็น แทบจะทุกคาบหลังอาหาร ทำไมถึงไม่โทรหากันเองกันนะ?
"อ๋อ ก็...ไม่ค่อยได้คุยเท่า
