"หึ" เสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอจากคนที่แอบฟังอยู่ พร้อมกับดวงตากลมสั่นไหวเล็กน้อยหยดน้ำสีใสที่ตั้งท่ารออยู่นานสองนานก็ถึงเวลาหยดแหมะ ๆ ลงบนกระดาษบนโต๊นจนเป็นดวง มือที่จับปากกาสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ เช่นเดียวกับใจที่ไม่เพียงวูบไหวแต่มันแตกสลายเเละสิ้นสุดกับคำว่าอดทนแล้วต่างหาก
แม้จะเตรียมใจมาแล้วว่าอาจจะโดนปฏิเสธเป็นครั้งที่ร้อยที่ล้าน แต่ทว่าพอเอาตัวเอาใจลงเล่นจริง ๆ แล้วมันกลับไม่ได้ท้าทายและเต็มไปด้วยความหวังอย่างที่เธอคิด มันไม่มีแม้แต่หวังเลยต่างหาก ต่อให้เธอทำดีแค่ไหนหรือมอบทั้งชีวิตให้เขาก็ไม่มีทางมองเธอเป็นอื่นได้ ความพยายามที่ผ่านมาเหมือนสูญเปล่า ไม่มีประโยชน์หรือแม้กระทั่งสำคัญพอให้เขามองเธอเปลี่ยนไปเลยสักนิด แล้วจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร...
.
.
.
"วันนี้เธอเข้าไปพร้อมกับฉันได้นะยี่หวา ไม่ต้องไปกันคนละรอบหรอก" ชายหนุ่มเอ่ยพลันเดินตามหลังคนตัวเล็กติด ๆ แม้ปากกับการกระทำจะตรงกันข้ามเ
