ผูกดวงวิวาห์(ไร้)รัก

คนในใจ

"อื้อ~~"

เสียงครางอู้อี้เมื่อคนที่นอนหลับไหลตั้งแต่เมื่อคืนเพิ่งจะรู้สึกตัวตื่น ตอนแรกคิดว่าตนนั้นจะนอนไม่หลับเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะคนข้างกายช่วยแบ่งปันความอบอุ่นผ่านร่างกายมาให้จึงทำให้ค่ำคืนก่อนหน้าเป็นคืนที่หลับสบายมาก ๆ คืนหนึ่งเลยทีเดียว

"หวา หวา" เขาเริ่มเรียกชื่อคนที่เอาแต่ไล่ให้เธอไปไกล ๆ อยู่ทุกวี่ทุกวัน ก็เพราะตื่นมาตอนนี้แล้วหาเธอไม่เจอต่างหากเล่า หรือเธอจะลงไปทำมื้อเช้าให้เขาอย่างเช่นทุกวันกันนะ ยัยเด็กนั่นตื่นเช้าจริง ๆ แถมช่วงนี้เธอยังไปหาวิธีทำสวนอะไรก็ไม่รู้ งานที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไม่หนักพอหรือไงกัน?

เขาลุกจากเตียงด้วยท่าทีงัวเงีย ก่อนจะเดินออกมาตั้งใจว่าจะลงไปหายี่หวาตรงชั้นล่าง แต่ก็ต้องหยุดเสียก่อนเพราะเห็นว่าในห้องของตนประตูห้องถูกเปิดค้างไว้ และบังเอิญเหมือนมีเสียงดังนิดหน่อยเกิดขึ้นภายในห้อง เขาจึงรีบเปิดประตูเข้าไปในทันที

"เธอทำอะไรยี่หวา?"

พอเข้าไปในห้องก็เจอเข้ากับต้นตอที่ทำให้เกิดเสียงซึ่งก็คือยี่หวา เธอกำลังมุดใต้เตียงค้นหาบางสิ่งบางอย่างด้วยความตั้งใจ นี่เธอเข้ามาค้นหาอะไรในห้องเขาอีกแล้วงั้นหรือ? ยัยนี่ชักจะวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัวเขาเกินไปแล้วนะ!

"อ้อ หวามาหาแมลงสาบน่ะสิค่ะ กลัวพี่ฝุ่นมาอาบน้ำแล้วเจอเข้ากลัวพี่ตกใจ แต่หวาหาแล้วแหละไม่เจอสักตัวมันน่าจะไปหมดเเล้วมั้งคะ"

ยี่หวาอธิบายร่ายยาวพร้อมกับยื่นหน้าออกมาจากใต้เตียงเเละฉีกยิ้มกว้างให้กับเขา ใบหน้าสวยใสตามวัยทำเอาอีกคนแอบหยุดมองพร้อมกับอารมณ์ที่ขุ่นมัวเริ่มหายไป ที่แท้เธอก็หวังดีช่วยมาดูความเรียบร้อยให้ก็เท่านั้น เพราะเธอรู้ว่าหากเขาเจอเจ้านั่นอีกก็คงตกใจกลัวเป็นเเน่

"เอ้าเหรอ ยังไงก็ขอบใจนะ"

นี่เป็นคำขอบคุณครั้งแรกที่ไม่ได้มาจากการบีบคอบังคับให้เขาขอบคุณเธออย่างเช่นที่คุณหญิงแก้วตาเคยทำในอดีต เขาขอบคุณเธอจากใจจริง น้ำเสียงสีหน้าและแววตาาเขาก็สื่อออกมาแบบบนั้นไม่ผิดเพี้ยน มันทำให้คนตัวเล็กดีใจจนดีดตัวลุกขึ้นไม่ทันระวังศีรษะชนเข้ากับใต้เตียงดัง ตึก! เสียงดังจนกลัวว่าสมองเธอจะไหลลงมากองอยู่พื้นซะเเล้วเชียว

"โอ้ย!"

"เฮ่ย! เจ็บมากไหมหวา? หัวแตกเลยไหมเนี่ย"

คนตัวโตกว่ารีบวิ่งเข้ามาช่วยเธอในทันที เขาเอามือจับศีรษะเธอประคองไว้และเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง สีหน้าเขาตอนนี้แสดงออกชัดเจนว่าเป็นกังวล ต่างจากปกติที่มักจะเย็นชาและไม่สนโลกอยู่เสมอ?

เขาช่วยพยุงเธอที่เจ็บจนร้องได้แอะเดียวเเล้วก็ไม่พูดอะไรต่อให้ลุกนั่งบนเตียงนอน ก่อนจะจับศีรษะเธออีกครั้งและมองหาว่าเธอได้รับบาดเจ็บจนถึงขั้นเลือดตกยางออกหรือไม่ เขาดูเป็นห่วงเธอ? ใช่... เขาดูเป็นห่วงเธอจริง ๆ ไม่ใช่แค่เธอคิดไปเองเท่านั้น

"อูย~~แตกไม่คะพี่ฝุ่น?" คนซุ่มซ่ามอย่างเธอได้แต่ร้องโอดโอย

"ไม่ ๆ เหมือนจะแค่แดงนิดหน่อยน่ะ ตอนนี้เจ็บมากไหม?" ไต้ฝุ่นเอ่ยถามพลันก้มลงสบตาคนตัวเล็กที่อยู่ต่ำกว่าเขา นั่นเพราะเธอสูงน้อยกว่าเขามากต่างหาก

"ไม่ค่อยเจ็บมากแล้วค่ะ"

แม้ปากจะตอบกลับเขาแต่เเววตาคู่สวยกลับเอาแต่สะท้อนภาพของเจ้าของดวงตาคู่คมนั้นอย่างไม่อาจละสายตาได้ เธอจ้องมองคนตรงหน้านิ่งไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนไปไหน แม้แต่ตายังไม่กล้ากะพริบเสียด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าภาพดี ๆ ตรงหน้าจะหายไป หากเป็นเช่นนั้นเธอคงจะเสียดายแย่ หายากมากเลยที่เขานั้นจะอ่อนโยนและใส่ใจเธอกลับแบบนี้

"ดีแล้ว ๆ แต่คราวหน้าคราวหลังต้องระวังกว่านี้นะเข้าใจไหม ไม่ใช่จะพรวดพราดลุกแบบนี้ มันอันตราย"

เขาคงลืมตัวเป็นแน่ถึงแสดงทีท่าอ่อนโยนออกมาแบบนี้ นี่ไม่ใช่การปฏิบัติที่เธอจะได้รับจากผู้ชายที่ชื่อว่าไต้ฝุ่นเลยด้วยซ้ำ ทำไมเธอถึงรู้สึกดีใจได้ขนาดนี้กันนะ...

"ได้เลยค่ะ คราวหน้าหวาจะระวังกว่านี้ คุณสามีจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

เธอเอ่ยพลันเล่นหูเล่นตากับเขา ทำให้อีกคนเริ่มรู้ตัวว่าตนนั้นเผลอแสดงนิสัยบางอย่างที่ไม่ควรใช้มันกับเธอออกไปเสียแล้ว บ้าจริง! ช่วงนี้เขามักจะลืมตัวบ่อยครั้งเข้าแล้ว หรือเป็นเพราะเขาอยู่กับเธอแล้วเริ่มละลายพฤติกรรมตัวเองกันนะ? ไม่เอาน่า...

"ใครเป็นสามีเธอหา! ไปอาบน้ำได้แล้วไป วันนี้ฉันจะให้เธอไปเจอลูกค้ากับไอ้วิทย์" ไต้ฝุ่นเอ่ยปัด ๆ เลี่ยงความสนใจของคนตัวเล็ก

"ทำไมต้องให้หวาไปกับพี่วิทย์ล่ะคะ? หวาเป็นเลขาพี่นะ" ยี่หวาเอ่ยถามด้วยความสงสัยสีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียด

"เลขาใครก็ไปทำเถอะ ฉันจะให้เธอไปฝึกเรียนรู้การเจรจากับลูกค้า ไอ้หมอนั่นมันก็ชอบคุยด้วยจะได้ฝึกไว้"

ที่เขาพูดไปก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่ก้มีอีกสาเหตุที่เขาอยกให้เธอออกไปดูงานกับเพื่อนสนิทตน แต่ไม่ใช่ผลักเมียในนามของตัวเองไปให้เพื่อนหรอกนะ เพื่อนเขามีเมียมีครอบครัวแล้วส่วนเขาเองก็ไม่บ้าถึงขั้นยัดเธอให้คนโน้นคนนี้หรอก เขาเพียงแค่อยากรู้ว่าเธอนั้นถนัดอะไรและควรจะทำงานแบบไหนก็เท่านั้นเอง

"ไปนานไหมคะ?" คนตัวเล็กยังถามไม่หยุด ให้ไปเธอก็ไปได้เพียงแค่อยากรู้ว่าต้องห่างเขาไปนานแค่ไหนกว่าจะได้กลับมาเจอหน้าหล่อ ๆ ของเขากัน

"ไม่ถึงสองชั่วโมงหรอก เสร็จแล้วโทรมาฉันจะรอ"

"แล้วทำไมพี่ไม่เข้าไปด้วยล่ะคะ?"

"ก็ฉันไม่ชอบเจอคน เธอเข้าใจไหม?" เมื่อทนการรบเร้าจากเด็กเอ๋อที่เขาชอบว่าไม่ไหว เจ้าตัวเองก็ถึงกับหลุดปาก ไต้ฝุ่นเก่งทุกอย่างยกเว้นเข้าสังคมสินะ

"งั้นก็ได้ค่ะ พี่ฝุ่นไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวหวาเตรียมชุดให้"

เธอพยักหน้าอย่างรู้ความ ก่อนที่จะอาสาวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้ามาเตรียมให้เขาอย่างคนใส่ใจ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรืออย่างไร จู่ ๆ ก็มีบางสิ่งคล้ายกับกระดาษปลิวลงมาจากชั้นเสื้อผ้าเหนือศีรษะเธอ เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดูก็ปรากฏว่าเป็นรูปถ่ายสมัยเด็ก ในนั้นมีชายที่เธอแอบชอบในวัยสิบสี่ถึงสิบห้าไม่เกินนี้ และข้างกันก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอรู้ดีว่าเขาทั้งสองคนมีความรู้สึกแบบใดให้กัน ส่วนมุมขวาสุดของรูปก็ดันมีหน้ายัยเด็กเอ๋อที่ชื่อยี่หวาไปเสนอหน้ายิ้มแฉ่งร่วมเฟรมกับเขาด้วยอีกคน...