วันถัดมา...
อากาศยามสายร้อนกว่าปกติ ทั้งที่ยังไม่ถึงเที่ยงวัน เฟยยืนอยู่ใต้ไฟสปอตไลต์ที่ส่องเหนือศีรษะโดยตรง บนเซตถ่ายโฆษณาที่จัดขึ้นกลางอาคารกระจก
เหงื่อซึมจากไรผม หน้าผากเริ่มขึ้นเงา ดวงตาคู่สวยพร่าลงทีละน้อย เธอหันไปมองรอบตัวกลับเจอแววตาของทีมงานบางคนที่จ้องด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“จะท้องไม่ท้องก็พูดให้แน่”
“เอะอะก็ล้ม มันจะทำงานได้เหรอ?”
เสียงกระซิบกระซาบจากมุมห้องแต่งหน้าเมื่อเช้ายังดังก้องอยู่ในหัว ใบหน้าหวานสูดหายใจเข้ากำมือแน่น
วันนี้ผู้ช่วยคนสนิทถูกเปลี่ยนตัวกะทันหันไม่มีใครคอยดูแลเรื่องสภาพแสงหรือความร้อน ทุกอย่างกลายเป็นโปรแกรมปกติ สำหรับนักแสดงทั่วไป
เธอเริ่มรู้สึกปวดบีบที่หน้าท้องด้านล่าง
จี้ดเป็นระลอก แต่ก็ยังยืนต่อจนผู้กำกับสั่ง
“คัท!”
นางร้ายสาวสวยฝืนยิ้มให้กล้อง ก้าวลงจากแท่นถ่ายจำลองด้วยฝีเท้าที่หนักขึ้นเรื่อยๆ เสียงคำชมจากทีมงานไม่อาจกลบความชาในปลายนิ้วของเธอได้
