Valerne Medical Center
ห้องพักฟื้นส่วนตัวในโรงพยาบาลเอกชนยังคงเงียบสนิท ราวกับทั้งโลกภายนอกถูกหยุดไว้ตรงประตูบานนั้น เสียงเครื่องวัดชีพจรดังสม่ำเสมอ แต่ทุกครั้งที่ตัวเลขกะพริบขึ้นบนหน้าจอเล็กข้างเตียงเหมือนตอกย้ำว่าชีวิตเล็กๆในร่างของเธอยังอยู่ตรงนี้
เฟยนอนนิ่งผ้าห่มสีขาวคลุมจากช่วงเอวขึ้นถึงอก ใบหน้าซีดเซียวกว่าทุกวันทขนตายาวยังคงนิ่ง แก้มขาวเนียนใส ริมฝีปากซีดจนดูไร้สีสัน
แต่ถึงกระนั้น มือเล็กข้างหนึ่งยังวางอยู่บนหน้าท้องอย่างอัตโนมัติ เหมือนแม่ที่แม้จะยังไม่ลืมตาแต่สัญชาตญาณไม่เคยหลับไปพร้อมร่างกาย
ข้างเตียง...บนโต๊ะวางของมีขนมวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ ผลไม้หั่นคำเล็กๆแยกไว้ในกล่องใส พุดดิ้งถ้วยเล็กวางเรียงอยู่ข้างกล่องนม ทุกอย่างล้วนเป็นของที่เธอกินได้และของที่เธอไม่เคยต้องขอเพราะใครบางคนรู้และคอยหามาวางไว้ให้เธอทุกครั้งที่เขา ไม่สามารถอยู่ตรงนี้ด้วยตัวเอง
ฮันเตอร์ยืนอยู่ริมหน้าต่า
