หลายวันหลังจากนั้น...
บรรยากาศยามบ่ายอบอุ่นของเซี่ยงไฮ้คลี่ตัวเหนือยอดตึกระฟ้า แสงแดดทอดผ่านบานกระจกของ Valerne Medical Center อย่างอ่อนโยนราวกับบอกลาคนไข้อย่างสุภาพที่สุด
เฟยเยว่นั่งอยู่ปลายเตียงในชุดเดรสคอตตอนเรียบง่าย สีอ่อนหวานตามสไตล์คนพักฟื้น ใบหน้าหวานกลับมามีสีเลือดฝาดอีกครั้ง หลังจากหลายวันแห่งความเงียบงันและความกลัวที่กัดกินหัวใจ
“ฉันจะกลับคอนโดนะ” เสียงทุ้มนุ่มแต่หนักแน่น ขณะหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้น
ฮันเตอร์ยืนอยู่ไม่ไกล มือไขว้หลัง สีหน้านิ่งเหมือนทุกที แต่แววตาเจือความดื้อดึงปนอยู่
“ได้” เขาตอบสั้นๆ ทำเอาคนตัวเล็กเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายขนาดนี้
แต่ทันทีที่เธอหันไปหยิบโทรศัพท์ เสียงของเขาดังขึ้นอีกประโยค น้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่เฉียบเหมือนฟันมีด “แต่ฉันจะไปด้วย”
เฟยหันขวับทันที “ไม่ต้องเลย! ฉันไม่ได้ป่วยหนักขนาดนั้นแล้ว”
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้าม
