หลายเดือนต่อมา...
The Obsidian เพนท์เฮ้าส์ของฮันเตอร์
เสียงครางเบาๆในห้องนอนตอนเกือบตีสามไม่ใช่เสียงเรียกขอน้ำหรือคำบ่นงัวเงียแบบทุกคืน แต่มันคือเสียงหอบแรงที่ตามมาด้วยประโยคที่ทำให้เลือดในกายชายหนุ่มแทบหยุดไหล
“ฮันเตอร์...ฉันว่า...มาแล้ว!”
เขาที่กำลังหลับตาอยู่ข้างเธอ สะดุ้งเฮือกจากมหาเศรษฐีนักธุรกิจเยือกเย็นผู้ตัดสินใจเรื่องพันล้านได้ในสามวินาที กลายเป็นคุณพ่อมือใหม่ที่ลนลานที่สุดในจักรวาลทันที
“มาอะไร! เดี๋ยวนะ! เดี๋ยวฉันโทรเรียกหมอก็ได้ ไม่สิ โทรช้าไป! เอารถ! รถ!”
เสียงหัวใจเขาเต้นดังยิ่งกว่าคลื่นชีพจรในห้องไอซียู มือหนาคว้าเสื้อผ้าใส่มั่วๆ คว้ารองเท้าแตะข้างซ้ายคนละคู่กับข้างขวา วิ่งไปเปิดประตูบ้านทั้งที่ยังไม่ได้ปิดไฟห้องครัว และมือถือยังคาอยู่บนแท่นชาร์จ
เขาอุ้มเฟยขึ้นแนบอกอย่างกับเธอเป็นไข่ห่านใบเดียวในโลก ประคองอย่างระวังแต่รีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นและความตื่นตระหน
