คอนโด Lowline Suites
เช้าวันที่แดดสาดลอดม่านขาวเข้ามา แต่บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นกลับหนักอึ้งอย่างน่าประหลาด เฟยนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ผ้าห่มผืนบางคลุมเข่าที่เย็นเฉียบจากแอร์ แต่หัวใจเธอกลับร้อนรุ่มจนไม่อาจสงบได้
แพรพลอยผู้จัดการส่วนตัวที่อยู่เคียงข้างเธอมานับปี ยกแก้วน้ำวางลงบนโต๊ะหน้าทีวี นั่งลงข้างๆด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เธอแน่ใจนะ...ว่าจะไม่บอกใครเลย?” แพรเปิดประโยคด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ฉันแน่ใจ” เสียงหวานตอบกลับ นิ้วเรียวที่ประสานกันอยู่บนตักขยับเล็กน้อย เส้นเลือดที่หลังมือปูดนูนบ่งบอกถึงความเครียดที่เก็บกลั้นอยู่ภายใน แววตาที่เต็มไปด้วยแรงดื้อเงียบ
แพรพลอยสบตาเพื่อนสาว แววตาของเธอแปรเปลี่ยนจากเคร่งเครียดเป็นอ่อนโยนในทันที “งั้นก็อย่าเพิ่งบอกใคร จนกว่าจะมั่นใจว่าเแกแข็งแรงพอจะรับมือกับทุกคำตอบหรือแม้แต่ความเงียบ”
เฟยยิ้มบางๆ น้ำตาเกือบคลอแต่เธอกะพริบถี่ๆกลืนมันกลับไป มือหนึ่งเอื้อมไ
