The Obsidian เพนท์เฮ้าส์ของฮันเตอร์
เสียงฟ้าร้องคำรามสะท้อนผ่านกระจกบานใหญ่ สายฝนฟาดลงหลังคาไม่หยุด ราวกับโลกทั้งใบกำลังปลดปล่อยความเจ็บปวด
เฟยสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืด ร่างบางชื้นเหงื่อ ลมหายใจหอบแรงคล้ายเพิ่งวิ่งหนีจากบางสิ่ง มือทั้งสองกำผ้าห่มแน่น ขณะหัวใจยังเต้นระรัวจากเงาของความฝัน
ภาพในฝันยังติดตา...ข่าวฉาว เสียงหัวเราะเย้ยหยันของฝูงชน น้ำตาของ ‘เฟยเยว่’ ที่ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงแฟลชจ้าจากนักข่าว
เธอก้มหน้าซุกเข้าหมอน พยายามกลั้นเสียงสะอื้นแต่ไม่อาจหลบจากหูของใครอีกคนที่ยืนอยู่หลังประตู
เสียงเปิดประตูดังขึ้นช้าๆพร้อมร่างสูงของฮันเตอร์ที่เดินเข้ามาเงียบๆ ในความมืด
“ฝันร้ายเหรอ?”
เฟยสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบหันหน้าหนี มือเล็กผลักอกเขาเบาๆอย่างพยายามกันตัวเองออกห่าง
“ไม่ต้อง...ฉันโอเค”
คนตัวสูงไม่ถอยหนี นั่งลงบนขอบเตียง รวบร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอดแน่นแนบอก แรงกอดท
