รถสีดำสนิทแล่นไปตามถนนเส้นหลัก ท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามบ่าย ภายในรถมีเพียงเสียงลมหายใจของสองคน กับเสียงพลาสติกเบาๆเวลาที่เฟยเปิดกล่องขนมทีละชิ้น
ร่างบางนั่งไขว่ห้าง มือหนึ่งถือกล่องขนม อีกมือถือไม้จิ้มผลไม้ชิ้นเล็กๆ ทุกอย่างดูเหมือนกิจวัตรธรรมดา ถ้าไม่นับว่าเธอกำลังกินอยู่ในรถของฮันเตอร์ ผู้ชายที่เคยแม้แต่กลิ่นน้ำหอมก็ไม่ยอมให้ติดเบาะ
คนตัวโตขับรถเงียบๆ นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองเธอเป็นระยะ ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะละจากพวงมาลัย ยื่นมาวางบนหน้าท้องของเธออย่างเงียบงัน โดยไม่ได้ขออนุญาต มือใหญ่ที่อบอุ่นและหนักแน่นวางลงบนหน้าท้องเธอเบาๆราวกับยืนยันสิทธิ์บางอย่างที่เขาไม่เคยประกาศ
เฟยเยว่นิ่งไปครู่หนึ่งไม่ได้หันไปมองเขา แต่ก็ไม่ได้ปัดมือออก พลางหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมา ขนมอบกลิ่นเนยที่เขาเคยบอกว่าไม่ชอบ เพราะมันหอมติดนิ้ว เธอแค่ยื่นมันไปให้เขาเงียบๆ
ฮันเตอร์เหลือบตามอง ทำท่าจะปฏิเสธในตอนแรก แต่เมื่อเขา
