The Obsidian
ร่างบางนอนหอบหายใจ ริมฝีปากยังเผยอรับอากาศ ผิวเนื้อชื้นเหงื่อยังเรื่อแดงจากแรงกระแทกเมื่อครู่ เสียงครางหวานยังหลงเหลือลงลำคอเป็นจังหวะสะอื้นเบาๆ ที่เธอพยายามกลั้นไว้ แต่ถึงจะหมดแรงแค่ไหน…ปากของเธอก็ยังไม่ยอมแพ้
“เสร็จแล้วก็ไปให้พ้น...”เสียงแหบพร่าอย่างคนเพิ่งผ่านพายุอารมณ์ “…ฉันไม่ได้ต้องการ”
ฮันเตอร์เหลือบตามอง ยิ้มมุมปากอย่างคนที่ไม่ได้สนใจคำพูดมากเท่าสิ่งที่เห็น มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเธอ แล้วเกลี่ยแก้มนวลเบาๆอย่างยั่วเย้า
“แต่เธอกอดฉันแน่นเหมือนจะไม่ให้ไปเลยนะ”
เธอหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเหลือบตามองเขาด้วยแววตาวาววับ ทั้งอาย ทั้งหงุดหงิด ริมฝีปากเม้มแน่น หัวใจเต้นแรงแต่กลับไม่ยอมพูดอะไรอีก
เฟยพลิกตัวหนีไปอีกทางซุกใบหน้าเข้าหมอน พึมพำเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน “ฉันแค่หนาว...ไม่ได้อยากให้ใครกอด”
คำแก้ตัวที่ไม่ทันคิดให้ดี แต่เขาได้ยินชัดทุกคำ
ฮันเตอร์หัวเราะในลำคอ เสียง
