สองวันต่อมา...
แสงแดดลอดผ่านม่านบางสีเทาควันบุหรี่ เงาตกกระทบพื้นไม้เงาวับของเพนต์เฮ้าส์ที่เงียบราวกับถูกกลืนเสียง
เฟยนั่งยองอยู่หน้ากระเป๋าเดินทาง มือเรียวพับเสื้อผ้าเงียบๆเพราะของไม่ได้มีอะไรมากเลย มีเพียงความเงียบที่สะท้อนเสียงหัวใจเต้นชัดเจนกว่าทุกอย่าง เธอไม่ใช่คนหนีง่ายๆ แต่ก็ไม่ใช่คนที่ควรอยู่ในที่ที่หัวใจเริ่มเจ็บทุกครั้งที่เขาไม่พูดถึงเธอ มีแต่ลูก
ประตูห้องเปิดออกท่ามกลางความเงียบ เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นไม้ดังขึ้นทีละก้าว ร่างสูงโปร่งเดินตรงมา
เธอลุกขึ้นยืนหันหน้าเผชิญเขาตรงๆ สูดหายใจ พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แน่วแน่ “ฉันจะย้ายออก”
ชายหนุ่มหยุดเดิน
“ไม่ต้องห่วง…ฉันจะไม่พาลูกไปไหน ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ”
ฮันเตอร์ไม่ตอบ สีหน้าเรียบเฉย มีเพียงแววตาที่นิ่งมากจนน่ากลัวกว่าเวลาเขาโกรธ เขาก้าวเข้ามาช้าๆ เอื้อมมือไปคว้าหูจับกระเป๋าเดินทาง ทว่าหญิงสาวขยับตัวหมายจะแย่งคืน แ
