บรรยากาศช่วงบ่ายหลังจากกินข้าวเสร็จเต็มไปด้วยความเฉื่อยชา แดดอ่อน ๆ ลอดผ่านใบไม้เป็นแสงพร่างพรายบนพื้นทางเดิน เสียงลมพัดเอื่อย ๆ พอให้ใบไม้ไหวเบา ๆ และยิ่งเพิ่มความรู้สึกง่วงเข้าไปอีก
หนังตาเริ่มย่อนลงอย่างควบคุมไม่อยู่ ร่างกายเหมือนจะส่งสัญญาณว่า… “ถึงเวลานอนได้แล้ว” โดยเฉพาะหลังจากอิ่มข้าวแบบเต็มกระเพาะ
วันนี้พวกฉันมีเรียนแค่คาบเช้า ซึ่งอาจารย์ก็ดันติดประชุมยกคราสไปอีก ทำให้ทั้งวันเหลือเพียงความว่างเปล่า ไม่มีกำหนดอะไรต้องทำ ไม่มีการบ้านต้องรีบส่ง ไม่มีควิซ ไม่มีโปรเจกต์
“มึง กูง่วงมากจนอยากจะกลิ้งนอนตรงนี้แล้ว” แบมแบมบ่นพลางยกแขนขึ้นปิดหน้า แดดส่องลอดต้นไม้มาโดนตาพอดี
“เอาดิ ไปนอนห้องกูปะ หรือจะหาที่งีบแถวตึกคณะดี” เมย์เสนออย่างจริงจัง พลางพิงหัวกับกระเป๋าเป้ตัวเอง
“ห้องสมุดก็มีที่นอนนะ แต่นอนไม่ค่อยสบาย คนเดินไปเดินมาเยอะ” นุ่นว่า
แจมหาวหวอดก่อนจะพูดเบา ๆ “หรือไม่ก็ไปนั่งชิลร้านก
