ตัดกลับมาที่ฝั่งน้ำหวาน
ฉันนั่งอยู่บนม้านั่งใต้อาคารหลังหนึ่ง แบมแบมนั่งข้างๆ มือถือผ้าเย็นโปะลงบนแก้มฉันเบา ๆ
นุ่นกับแจมนั่งล้อมรอบ ส่งสายตาเป็นห่วงแบบไม่ปิดบัง
“กูไม่น่าปล่อยให้มึงไปเข้าห้องน้ำคนเดียวเลยว่ะ…” นุ่นพูดเสียงอ่อน
“กูเองก็ไม่นึกว่าอีปามจะกล้าทำขนาดนี้” แจมเสริม
“อย่าเพิ่งร้องนะน้ำหวาน กูถ่ายคลิปไว้หมด แค่เห็นหน้าพี่หมอกตอนดูคลิป กูก็รู้ละ…ไอ้คนทำมึงไม่รอดแน่” แบมแบมว่า
ฉันยกมือกุมแก้มเบา ๆ ยังรู้สึกแสบอยู่จนต้องขมวดคิ้ว น้ำตาที่พยายามกลั้นก็ยังคงคลออยู่เต็มเบ้า แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเรา
ฉันเงยหน้าขึ้น…
พี่หมอก
ใบหน้าเขานิ่งสนิท แต่แววตาแข็งกระด้าง ริมฝีปากเม้มแน่น
เขาเดินเข้ามาช้า ๆ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าฉัน และมองใบหน้าฉันอย่างละเอียด
“ใครทำ?” เสียงเขาเย็นชาน่ากลัว
ไม่มีคำพูดปลอบ ไม่มีคำถามซ้ำซาก มีแค่คำถามเดียว…สั้นๆ แต่เปี่ย
