ตกดึก…
แสงไฟสีส้มอ่อนจากโคมข้างเตียงส่องสว่างในห้องนอนเงียบสงบ เสียงแอร์เบา ๆ ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ฉันนอนขดตัวอยู่บนเตียง มีนิยายเล่มหนึ่งในมือ พลิกตัวไปมาอย่างสบายใจ ท่ามกลางความเงียบที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย
ตึ่ง…
เสียงแจ้งเตือนจากไลน์ดังขึ้น ทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอน
[หมoก : ทำไร]
[น้ำหวาน : นอนเล่นค่ะ แล้วพี่ล่ะ]
[หมoก : ฉันก็นอนเล่นเหมือนกัน]
[น้ำหวาน : อ่อ..ค่ะ😁]
[หมoก : คิดถึง… ไปหาได้ไหม]
ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง มองจ้องข้อความสุดท้ายนั่นอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะยิ้ม…หรือหัวใจวายก่อนดี
[หมoก : ลงมาเปิดประตูให้หน่อย]
ตาเบิกโพลงทันทีที่อ่านข้อความนั้นจบ!
…อะไรนะ!? เขาอยู่ข้างล่างแล้วเหรอ!?
หัวใจฉันเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก ความง่วงเมื่อครู่หายวับไปในพริบตา
ฉันรีบลุกจากเตียง มือไม้เริ่มเก้ ๆ กัง ๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี ใครจะไปคิดล
