-เช้าวันถัดมา-
ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น… แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องที่ไม่คุ้นตา
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยคลุ้งในอากาศ กับสัมผัสนุ่มอุ่นของผ้าห่มทำให้รู้สึกสบายจนไม่อยากลุกเตียงใหญ่จนรู้สึกตัวเองจมอยู่ตรงกลาง
แต่พอหันไปมองนาฬิกาดิจิทัลที่หัวเตียง…
“เชี่ยยยยย! เก้าโมงแล้ว!”
ฉันตะโกนลั่นในใจ ก่อนจะพุ่งตัวลุกขึ้นมานั่ง
“มีเรียนสิบโมง! ตายแล้ววว ไหนจะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดอีก”
ฉันพูดพลางยืนขึ้นหมุนซ้ายหมุนขวาบนเตียงอย่างลนลาน
สายตากวาดมองไปรอบห้องทันที
…ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของพี่หมอกเลย
หายไปไหนก็ไม่รู้
“พี่หมอก…?” ฉันเรียกชื่อเขาเบา ๆ เหมือนจะเงี่ยหูฟัง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านนอก
ใจเริ่มร้อนรนขึ้นอีกระดับ ทั้งเพราะกลัวไปเรียนสาย ทั้งเพราะไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน
จะวิ่งออกไปทั้งสภาพเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาก็ไม่กล้า จะโทรก็ไม่มีโทรศัพท์ในมือ
โอ๊ย…! เช้านี้มันวุ่นวายตั้งแต่ตื่นเลยจริง
