เมื่อเราก้าวออกจากห้องปกครอง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิว… ไม่ใช่เพราะโล่งใจ แต่เพราะหมดแรง ทั้งร่างกายและจิตใจ
พี่หมอกพยุงฉันไว้ทันที
“ไหวไหม เดี๋ยวฉันพาไปห้องพยาบาลก่อน แล้วค่อยว่ากันว่าจะเอายังไง”
ฉันพยักหน้าเบา ๆ พลางกำชายเสื้อที่ยังเปียกชื้นไว้แน่น
“ขอไปล้างหน้าก่อนก็ได้ค่ะ… หวานดูแย่มากแน่เลยใช่ไหม?”
พี่หมอกหยุดเดินก่อนจะหันมามองฉัน
“เธอไม่ต้องคิดแบบนั้นเลยนะ ไม่มีใครมีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ และไม่มีอะไรน่าอายเลยที่เธอลุกขึ้นสู้”
ฉันมองเขาแล้วรู้สึกน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้…มันเป็นน้ำตาที่อบอุ่น
“ขอบคุณนะคะพี่หมอก”
พี่หมอกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะจับมือฉันไว้แน่นขึ้น
“ไม่ต้องพูดขอบคุณเลย แค่เธอไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ”
หลังจากล้างหน้าล้างตาและเช็ดตัวพอให้รู้สึกดีขึ้น พี่หมอกก็พาฉันเดินกลับมาที่รถ เขาเปิดประตูให้ฉันนั่งลง ก่อนจะหยิบผ้าห่มผืนบางจากเบาะหลังมาคลุมไหล
