กลางดึก…
ภายในห้องเงียบสนิท มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงที่ส่องกระทบใบหน้าซีดเซียวของคนตัวเล็กที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้ผ้าห่ม
หมอกนั่งเฝ้าเธอมานานหลายชั่วโมง ดวงตาแดงก่ำเพราะทั้งความง่วงและความกังวล มือข้างหนึ่งคอยเช็ดตัวให้น้ำหวานด้วยผ้าชุบน้ำเย็น ในขณะที่อีกข้างยังจับมือนุ่ม ๆ ของเธอไว้แน่น
เสียงลมหายใจของเธอเบาลงเรื่อย ๆ ร่างกายเริ่มสั่นเล็กน้อยทั้งที่ห่มผ้าอยู่เต็มตัว
“น้ำหวาน… ตื่นสิ…” เขาเรียกเบา ๆ ข้างหูเธอ ก่อนจะโน้มตัวลงฟังลมหายใจอย่างระแวดระวัง
“ตัวเธอร้อนขึ้นอีกแล้ว…”
เขาพยายามตั้งสติ คว้ายาลดไข้ที่มีอยู่มาให้เธออีกครั้ง แต่เมื่อป้อนยาเข้าไป น้ำหวานกลับไม่มีแรงแม้แต่จะกลืน
“ไม่ได้แล้ว…” หมอกสบตากับร่างไร้สติที่นอนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น หยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ แล้วอุ้มเธอขึ้นมาทั้งอย่างนั้น
“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทรมานแบบนี้…” เสียงเขาแน่นขณะพูดกับเธอราวกับเธอยังได
