แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านบาง ๆ ลงมายังห้องพักฟื้น เผยให้เห็นน้ำหวานที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสงบอยู่บนเตียง หมอกนั่งอยู่ข้าง ๆ จับมือเธอไว้แน่นด้วยความอ่อนโยน
“ตื่นแล้วเหรอ” หมอกเอ่ยเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
น้ำหวานค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ รู้สึกสดชื่นขึ้นมากกว่าเมื่อวานนี้
“อืม… ตื่นแล้วค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่วแต่สดใส
หมอกยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือลูบผมเธอเบา ๆ “ดีใจจังที่เธอฟื้นแล้ว นอนพักเยอะ ๆ นะ”
น้ำหวานพยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณนะพี่หมอก ที่ดูแลหวานทั้งคืนเลย”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ” หมอกตอบด้วยความจริงใจ ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปรอบ ๆ ห้องที่เงียบสงบ
เสียงเปิดประตูเบา ๆ เป็นแม่ของพี่หมอกและแม่ของน้ำหวานเดินเข้ามา ทั้งสองคนมีรอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย
“ตื่นแล้วเหรอลูก” ป้าสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ดีใจด้วยนะที่ฟื้นตัวเร็ว” ป้าสุพูดพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวน้ำหวานอย
