แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่าง เสียงรถยนต์แล่นผ่านถนนหน้าอาคารเรียนคณะวิศวะ
ทุกอย่างดูเหมือนเดิม แต่ในใจของ น้ำหวาน มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เธอนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ยาวหน้าคณะ มือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่นทั้งที่ไม่ได้พิมพ์อะไรออกไป
ข้อความจากพี่หมอกที่อ่านแล้ว…แต่ไม่ตอบกลับ และคำพูดในห้องน้ำนั่น ยังคงก้องชัดอยู่ในหัว
“ของของกู กูไม่ยอมปล่อยพี่หมอกไปหรอก”
“น้ำหวาน”
เสียงทุ้ม ๆ ของเขาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ
พี่หมอกยืนอยู่ตรงหน้า ใส่เสื้อช็อปสีเทาสะอาดตา มือถือกองเอกสารไว้ข้างตัว
ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เธอเหมือนทุกครั้ง…แต่วันนี้เธอรู้สึกต่างออกไป
“พร้อมกลับรึยัง?”
เธอพยักหน้าช้า ๆ ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำถาม แต่เธอไม่ได้ถามออกไป เพราะไม่แน่ใจ…ว่าอยากได้คำตอบหรือเปล่า
เมื่อเธอขึ้นมาบนรถ ภายใต้หลังคารถตอนนี้มันช่างเงียบ…เงียบจนผิดปกติของคนตัวเล็กที่ปกติมักจะพูดอะไรเรื่อยเปื่อยให้เขาฟั
