ไม่ชอบช็อกโกแลต…แต่ชอบน้ำหวานหรือเปล่านะ?

2097 คำ

มหาลัย… “มาถึงนานยังวะไอ้หวาน” แบมแบมเอ่ยถามฉันทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ฉันนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “ไม่นาน แป๊บเดียวเอง” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม “เออ แล้วคนอื่นอ่ะ” “ไม่รู้สิ กูมาถึงก็ยังไม่เห็นใครมานะ นอกจากมึงอ่ะ” “งั้นไปหาแดกข้าวกันป่ะ หิวข้าวมากก” แบมแบมบ่นเสียงยานพร้อมลูบท้องประกอบ “ไปสิ กูก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน” ฉันพยักหน้าเห็นด้วย แล้วคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นพาดบ่า พวกเราสองคนเดินเคียงกันออกจากใต้ร่มไม้ เดินผ่านลานกิจกรรมที่ยังไม่ค่อยมีคน เพราะเป็นเช้าวันธรรมดาที่ฝนเพิ่งหยุดตก ฟ้าหม่น ๆ กับลมเย็น ๆ พัดมาช่วยคลายร้อน “วันนี้เรียนเช้าปะมึง” ฉันถามระหว่างเดิน “มีเรียนสิบโมง แต่ขี้เกียจมาก อยากโดดสุดๆ” “มึงนี่…พึ่งจะเข้าเรียนมาไม่กี่วัน คิดจะโดดแล้วหรอ” “ไม่โดดก็ไม่ใช่กูดิ!” แบมแบมหัวเราะร่า แล้วแกล้งโยกหัวมาชนไหล่ฉันเบาๆ ฉันหัวเราะตาม ก่อนจะมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกสบายใจ…วันธรรมดาแบบนี้ ถ้ามีเพื่อนดีๆ อยู่ข้างๆ ต่อให้ตารางเรียนจะโหดแค่ไหน ก็ยังรู้สึกว่ามีแรงฮึดอยู่ดี เมื่อฉันเดินมาถึงศูนย์อาหาร สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำฉันกับแบมแบมถึงกับชะงักไปทันที …อึ้งมากค่ะ บอกเลย “หนูชอบพี่ค่ะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เหมือนถูกกลั้นหายใจไว้ทั้งศูนย์อาหาร เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดี ขาว ผอม หุ่นดีระดับนางแบบ เป๊ะจนเหมือนหลุดออกมาจากซีรีส์เกาหลี ใบหน้ากำลังก้มลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย มือเรียวส่งกล่องช็อกโกแลตไปให้ผู้ชายตรงหน้า และใช่ค่ะ…ผู้ชายคนนั้นคือ พี่หมอก… พี่หมอกในชุดเสื้อยืดสีเข้ม กางเกงยีนส์เรียบๆ ยืนอยู่หน้าร้านข้าวราดแกงในมุมที่คนเยอะที่สุดของศูนย์อาหาร และตอนนี้สายตาหลายคู่ก็หันไปทางเขาเหมือนกันหมด ฉันกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าแบมแบมที่อ้าปากค้างเหมือนกัน “กูไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ยวะหวาน…” แบมแบมกระซิบ “ไม่…ไม่ฝาด กูเห็นเหมือนมึงเป๊ะ” ใจฉันเต้นแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก ข้างในเหมือนโดนสะกิดเบาๆ แล้วตามมาด้วยเสียงดังตุบๆ แบบไม่มีจังหวะ ไม่รู้สิ…แค่เห็นภาพนั้น ฉันก็รู้สึกหน่วงในอกอย่างประหลาด ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันเลยแท้ๆ “ฉันไม่ได้ชอบเธอ” เสียงพี่หมอกดังขึ้นเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชาและไร้เยื่อใย ผู้หญิงคนนั้น ที่ชื่อบีม ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มจางๆ ออกมา “พี่ยังไม่ต้องชอบบีมตอนนี้ก็ได้ค่ะ…บีมรอได้” พี่หมอกถอนหายใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยเสียงเรียบเหมือนเดิม “ไม่ต้องรอ…ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ” บีมเม้มปากแน่น แต่ยังไม่ยอมแพ้ “แต่บีมชอบพี่ไปแล้ว แล้วก็ชอบมานานแล้วด้วยค่ะ…” “ขอบใจ” พี่หมอกพูดสั้นๆ ก่อนจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ แล้วเสริมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวกว่าเดิม “แต่เอาเวลาไปตั้งใจเรียนเถอะ ไร้สาระชะมัด” คำพูดนั้นเหมือนลมหายใจทั้งศูนย์อาหารหยุดนิ่ง ทุกคนเงียบ…ไม่มีแม้แต่เสียงช้อนกระทบจาน พี่หมอกยื่นมือไปรับกล่องช็อกโกแลตจากบีม ซึ่งมือเธอสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมันให้จนได้ ฉันที่ยืนอยู่ห่างออกมาเล็กน้อยกับแบมแบม มองภาพตรงหน้าแบบอึ้งสุดชีวิต แต่สิ่งที่ทำให้ฉันช็อกยิ่งกว่า คือวินาทีต่อมา พี่หมอกหันหลัง แล้วเดินตรงมาทางฉัน… หัวใจฉันเต้นโครมขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว มือเย็นเฉียบไปหมด พอเขาเดินมาถึง ฉันก็หลบสายตาแทบไม่ทัน แต่พี่หมอกไม่ได้หยุด เขาเดินผ่านหน้าฉันไป… ก่อนจะโยนกล่องช็อกโกแลตใบนั้นลงในถังขยะข้างโต๊ะฉัน อย่างเฉยชา แล้วก็เดินจากไป… ทิ้งไว้แค่กล่องช็อกโกแลตที่ไร้ค่า และความเงียบงันของคนทั้งศูนย์อาหารที่ยังอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ “อืม…ก็คนมันหล่ออ่ะเนอะ ใช่ป่ะมึง?” แบมแบมพูดพลางเอาไหล่มาชนฉันเบาๆ อย่างแซวๆ ฉันรีบหันไปมองเธอทันที “อะไรของมึงเนี่ย! หยุดเลยนะ กูรู้นะว่าคิดอะไรอยู่” “กูยังไม่ได้คิดอะไรเลย มึงต่างหากล่ะที่คิดอยู่!” แบมแบมย้อนเสียงสูง ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ฉัน ฉันถอนหายใจพลางกลอกตา “โอ๊ยย จะกินข้าวไหมเนี่ย? ไม่กินก็ไปขึ้นห้องไป๊!” “กินสิจ๊ะ! กินข้าวค่ะ ไม่กินช็อกโกแลตนะคะเพื่อนจ๋า” แบมแบมหัวเราะคิกคัก พลางเดินจ้ำพรวดนำฉันไปยังร้านอาหาร ——— “ไงมึง ได้ข่าวว่าไปหักหน้าน้องบีมคณะนิเทศมาหรอ?” แทนไทถามขึ้นทันทีที่หมอกเดินมาถึงโต๊ะประจำคณะ “ไร้สาระชิบหาย” หมอกตอบเสียงเรียบ สีหน้าเบื่อหน่ายสุดขีด“แหม ก็หล่อซะขนาดนี้ จะมีสาวเข้าหาก็ไม่แปลกหรอกมึง” เจเจแซวพลางหัวเราะเบาๆ “กูไม่ได้อยากได้ แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย” หมอกตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ พร้อมกับสายตาจริงจังที่ทำเอาเจเจยกมือยอมแพ้ทันที “งั้นสงสัยคนที่จะจีบมึงได้ คงต้องเอาน้ำหวานๆ มาให้แทนช็อกโกแลตละมั้ง มึงถึงจะสนใจ” ไทเกอร์ที่นั่งฟังเงียบๆ มาตลอดถึงกับหลุดแซวขึ้นมา “หุบปากไปเลยไอ้เกอร์ เดี๋ยวจะโดนส้นตีนกูเข้าซักวัน!” หมอกพูดขึ้นทันควัน พลางมองไทเกอร์ตาขวาง “โอ๊ย ๆ อะไร๊~ หรือว่า…อย่าบอกนะว่ามึงแอบชอบน้องน้ำหวาน เพื่อนน้องสาวกูอ่ะ?” แทนไทถามพลางยกคิ้วอย่างจับผิด “ชอบเชิบเหี้ยไร พวกมึงนี่พูดจาเลอะเทอะละนะ” หมอกสวนกลับเสียงหงุดหงิด “เออ ๆ กูจะเชื่อก็ได้ว่ามึงไม่ชอบน้องเขา” แทนไทตอบพร้อมยักไหล่ไม่จริงจังนัก “อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี สีกาสักคนยังไม่เคยแตะ แต่จะมาใจบางเพราะไข่ดาวสุกไม่มากของน้องเขาเนี่ยนะ…ปัดโธ่เพื่อนรัก” เจเจแซวพร้อมเอาแขนคล้องคอหมอกขำๆ “หุบปากเลยไอ้เจ ก่อนที่กูจะสาปให้มึงติดเอดส์ตายห่าไปเลย” หมอกว่าเสียงนิ่ง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ข่มขู่ “โห สาปแรงกว่าคาถาหมอผีอีก กูขอโทษคร้าบพ่อ!” ——— “กูได้ข่าวว่าพี่หมอกสุดหล่อของมึงไปหักอกเด็กนิเทศมาเหรอ” แจมเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปทางน้ำหวานตอนพูดคำว่า ‘ของมึง’ “เออดิ กูกับอีหวานยืนดูอยู่ในเหตุการณ์พอดีเลย” แบมแบมตอบพลางยักไหล่ “ก็พี่เขาหล่ออ่ะเนอะ เข้าใจได้เลยว่าต้องมีคนจีบเยอะ” นุ่นเสริมเสียงเรียบ ๆ แต่แฝงรอยขำ “หรือไม่แน่นะ ที่พี่หมอกปฏิเสธสาวคนอื่น เพราะเขามีคนในใจอยู่แล้วก็ได้” เมย์พูดพลางยิ้มแซว แล้วเหล่ตามาทางน้ำหวาน “หยุดคิดเลยพวกมึง ก่อนที่กูจะสาปให้พวกมึงโสดกันจนตาย!” น้ำหวานชี้นิ้วขู่เพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก “แหม ๆๆ ไม่แน่นะ… พี่เขาอาจจะไม่ชอบช็อกโกแลต แต่ดันชอบ น้ำหวาน มากกว่าก็ได้ ใครจะรู้~” แจมแซวอีกดอก พร้อมหันไปหัวเราะกับนุ่นและเมย์ “ไอ้พวกบ้า!!” น้ำหวานโวยเบา ๆ แต่หน้าเริ่มร้อนผ่าวจนเพื่อนยิ่งแซวกันสนุกใหญ่ “ว่าแต่คาบต่อไปเรียนรวมกับวิศวะภาคอะไรนะ กูจำไม่ได้” เมย์เอ่ยถามพลางเปิดดูตารางเรียนในโทรศัพท์ “ภาคไฟฟ้า เรียนกับพวกพี่กูนั่นแหละ” แจมตอบทันที “เหรอ แบบนี้กูก็ได้ส่องพี่ไทเกอร์ยาว ๆ เลยดิ โอ้ย ฟิน~” นุ่นพูดพร้อมทำท่ากอดอกเคลิ้ม ๆ “ของกูค่ะ พี่ไทเกอร์ของกู!” แจมสวนกลับทันควัน “เอ้า ก็แค่มองปะวะ ยังไม่ได้จอง” นุ่นแย้ง หลังจากนั้นเสียงเถียงกันเบา ๆ ของนุ่นกับแจมเรื่อง ‘พี่ไทเกอร์’ ก็ดังพอให้ทุกคนในกลุ่มหัวเราะตาม ก่อนจะค่อย ๆ แยกย้ายกันไปเรียนคาบต่อไปด้วยรอยยิ้ม ——— เสียงหัวเราะคิกคักของกลุ่มสาว ๆ ดังแทรกอยู่ในบรรยากาศชุลมุนของนักศึกษาที่กำลังเร่งรีบเปลี่ยนคาบเรียน บ้างก็เดินคุยโทรศัพท์ บ้างก็ถือชีทวิ่งผ่านไปอย่างร้อนรน ต่างจากกลุ่มน้ำหวานที่ยังคงเดินสบาย ๆ พร้อมเสียงเมาท์มอยไม่หยุดปาก “เดินเร็ว ๆ ดิวะ เดี๋ยวได้ยืนหลังห้องอีก” เมย์บ่นแต่เท้ายังคงก้าวช้า ๆ ไม่ต่างจากเพื่อน “กูจะรีบเดินทำไม ในเมื่อวิศวะภาคไฟฟ้าก็ยังไม่มา” แจมตอบพร้อมปรายตามองกลุ่มชายชุดช็อปที่เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเรียนรวมขนาดใหญ่ เสียงพูดคุยเริ่มจางลง บรรยากาศเปลี่ยนเป็นความคึกคักแบบเบา ๆ จากนักศึกษาหลายคณะที่เริ่มทยอยเข้าห้อง น้ำหวานแอบสูดหายใจลึกนิดหนึ่งก่อนเดินเข้าไปหาโต๊ะว่าง แบมแบมเดินตามมาติด ๆ ก่อนจะเอ่ยแซวเบา ๆ ข้างหู “ระวังนะมึง ห้องนี้อาจจะมี ‘พี่หมอก’ เดินเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้” น้ำหวานหันขวับ แบมแบมยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วก็หัวเราะกันเบา ๆ ขณะที่พากันนั่งลง เตรียมตัวเรียนในคาบถัดไป… เสียงพูดคุยในห้องเรียนเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถึงเวลาใกล้เริ่มคลาส นักศึกษาหลายคณะต่างทยอยเข้ามานั่งจับจองที่นั่ง กลุ่มของน้ำหวานก็นั่งเรียงแถวกันอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายมือของห้องเรียนซึ่งเป็นมุมประจำที่พวกเธอมักนั่งด้วยกันเสมอ แต่แล้ว เสียงรองเท้ากระทบพื้นห้องก็ดังขึ้นเป็นจังหวะที่ชัดเจน พร้อมกับสายตาหลายคู่ที่เงยขึ้นมองโดยอัตโนมัติ กลุ่มวิศวะกำลังเดินเข้ามา นำทีมโดย “หมอก” หนุ่มชุดช็อปสีกรมเข้มที่ดูจะกลายเป็นศูนย์กลางความสนใจทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าห้อง ใบหน้าเรียบนิ่ง แววตานิ่งสงบ แต่เฉียบคมในแบบที่ไม่ต้องพยายามก็หล่อจนสะดุดตา เดินตามหลังมาคือไทเกอร์ แทนไท และเจเจ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นหนุ่มหล่อคณะวิศวะที่สาว ๆ ทั้งหลายแอบกรี๊ดกันเงียบ ๆ พวกเขาเดินเข้ามาจนถึงแถวที่พวกฉันนั่งกันอยู่ ฉันที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ ไม่ได้สนใจว่าใครเดินผ่านไปมา จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงเงาร่างสูงที่มาหยุดอยู่ตรงหน้า เงยหน้าขึ้น… แล้วก็เจอกับสายตานิ่งๆ คู่นั้นของ “พี่หมอก” ที่กำลังมองตรงมาแบบไม่แสดงอารมณ์อะไรเลย “ยืม” เขาพูดแค่คำนั้น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบปากกาน้ำเงินจากกระเป๋าเครื่องเขียนของฉันเฉยๆ โดยไม่ได้ขออนุญาตแบบจริงจัง แล้วก็เดินไปนั่งที่นั่งด้านหลังฉันอย่างไม่สนใจอะไรเลย ฉันหันไปมองหน้าเขาโดยอัตโนมัติ และก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อดันสบตากันเข้าเต็ม ๆ สายตาของเขานิ่งลึกจนฉันรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีกลับมาแทบไม่ทัน รอบข้างเงียบไปชั่วขณะ แต่ตามมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบและรอยยิ้มมุมปากจากเพื่อนรอบตัว ที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ในใจแต่ละคนแทบอยากจะกรี๊ดออกมาแล้วรีบลากกันไปเมาส์ให้ทันที “อื้อหืออออ… พี่เขามาขนาดนี้แล้วนะมึง” เมย์กระซิบเบา ๆ ข้างหูฉันพร้อมหัวเราะกลั้นๆ ฉันถอนหายใจ พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร แต่ในใจกลับเต้นแรงแบบห้ามไม่ได้จริง ๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more