11
หนึ่งปีต่อมา
ไวเหมือนโกหกฉันอยู่กับเขาผู้ชายที่ฉันต้องรับผิดชอบเพราะไปข่มขืนเขามาได้หนึ่งปีแล้ว โดยที่ไม่มีผู้ใหญ่ของฝ่ายไหนรู้เลย ฉันเหมือนเด็กใจแตกเลยเนาะมาอยู่กินกับผู้ชายโดยที่พ่อแม่ไม่รู้ แต่ฉันไม่เคยทิ้งการเรียนเลยนะ ตอนนี้ก็อยู่ปีสองแล้ว ส่วนพี่คอปเตอร์ก็อยู่ปีสาม
ยัยพายกับน้ำขิงก็ทิ้งฉันดรอปเรียนเพราะมีลูก ฉันเลยเหงาหงอยไปไหนมาไหนคนเดียว ชีวิตนี้มันเศร้าแท้น้อ นี่ก็ว่าจะขอไปเรียนพร้อมพี่คอปเตอร์จะได้ไม่เหงามาก
ตึก ตึก ๆ
พรึ่บ
"พี่คอปหมูน้อยไปเรียนพร้อมพี่คอปได้มั้ย" ฉันวิ่งลงบันไดมากอดคอคนตัวสูงที่นั่งเล่นมือถืออยู่ห้องโถง แทนตัวเองว่าหมูน้อย เหมือนพี่คอปชอบเรียก ฉันคิดว่ามันน่ารักดี^^
"รถเธอล่ะ" เจอคำถามนี้ทุกครั้งที่ฉันขอไปเรียนด้วย เขาไปรับฉันไปกินข้าวตลอด แต่น้อยครั้งมากที่เราจะไปเรียนด้วยกัน
"รถเสียสตาร์ทไม่ติด" สงสัยดูโฆษณาเยอะไป 555
"...." เงียบ เงียบเนี่ยคือให้
