พ่อเลี้ยงสายบาป

การลงโทษที่เจ็บแปล๊บ

บทที่ 2 : การลงโทษที่เจ็บแปล๊บ

ใบหน้าหวานของไอรินก้มลงมองภาพอันน่าพรั่นพรึงระหว่างขาของตนเอง... เนินเนื้อสาวของเธอบวมแดงเป็นวงรอบแก่นกายร้อนระอุของคีรินที่ปักหลักอยู่ใจกลางกายอย่างดุดัน

ความแข็งแกร่งนั้นมีเส้นเอ็นปูดโปนพันรอบอย่างน่าเกรงขาม ขนาดของมันใหญ่โตเกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการถึง มันกำลังท้าทายขีดจำกัดของร่างกายเธอ ทำให้ความอ่อนนุ่มนั้นเจ็บปวดและตึงเปรี๊ยะจนหยาดน้ำใสๆ เอ่อ้นองในดวงตา

อืมมม! กรอด! คีรินขบกรามแน่น เขาเริ่มขยับสะโพกสอบเป็นจังหวะเชื่องช้าแต่หนักหน่วง โดยไม่สนใจเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอ

ปึ่ก... ปึ่ก... เอี๊ยด...

ตัวตนของเขาค่อยๆ บุกรุกเข้ามาลึกขึ้น... ลึกขึ้น... จนเกินกว่าครึ่ง โต๊ะอาหารไม้เนื้อดีเริ่มส่งเสียงครูดไปกับพื้นหินอ่อนตามแรงโถมกายอันทรงพลัง

"โอ๊ย... อร๊าย!" ไอรินจิกเล็บลงบนแผงอกกว้างของเขาอีกครั้ง ส่ายหน้าปฏิเสธไปมาจนเรือนผมที่มัดไว้สะบัดพัลวัน

ปึ่ก! ความแข็งแกร่งนั้นกระทุ้งเข้ามาจนสุดทาง ความรู้สึกจุกเสียดแล่นแปล๊บขึ้นไปถึงลิ้นปี่ ทว่าแก่นกายของเขายังคงเหลือความยาวอยู่อีกมากนัก

"หนูเจ็บ... เอาออกไปเถอะนะคะ... นะคะ..." ไอรินเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่สวยฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตา ส่งสายตาอ้อนวอนไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้บิดเบี้ยวไปด้วยอารมณ์ดิบ

"ทีกับไอ้พวกนั้นเธอยังทนได้! แต่กับฉัน... คนที่เลี้ยงดูเธอมา ทำไมถึงทำเหมือนรังเกียจ!" เขาตวาดเสียงพร่า ก่อนจะบดเบียดกายเข้ามาอีกราวกับจะหลอมรวมร่างเธอให้เป็นหนึ่งเดียวกับเขา

ปึ่ก! ปึ่ก! กำปั้นเล็กๆ ระดมทุบลงบนแผงอกของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง

อ่าห์... ซี๊ดดด... แต่คีรินกลับครางออกมาด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเริ่มขยับกายเข้าออกอย่างรุนแรง

สวบ! สวบ! สวบ!

"อ๊า... อร๊า..." ไอรินสะบัดหน้ากรีดร้องอย่างทรมาน กำปั้นที่เคยทุบตีคลายออก กลายเป็นฝ่ามือที่ยันอยู่บนหน้าท้องเป็นลอนแข็งของเขาอย่างไร้ทางสู้ สองขาของเธอถูกมือใหญ่รวบข้อเท้าไว้แล้วฉีกออกกว้างกว่าเดิม

ป๊าบ! ป๊าบ! ป๊าบ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นอย่างหยาบโลน ความเสียดสีอันรุนแรงทำให้กลีบเนื้อสาวของเธอปลิ้นลู่ไปตามความแข็งแกร่งของเขาในทุกจังหวะ

ไอรินก้มมองภาพนั้นอีกครั้ง... แก่นกายของเขาที่ฝังอยู่ในตัวเธอมีสีแดงก่ำจากแรงตอดรัด ขณะที่ส่วนที่เหลือด้านนอกยังคงเป็นสีเนื้อตามธรรมชาติ เมื่อเงยหน้ามองพ่อเลี้ยง ก็เห็นใบหน้าของเขาแดงซ่าน บิดเบี้ยวด้วยความสุขสมที่เกิดจากความเจ็บปวดของเธอ

"อืมม... ร้องสิ... ครางออกมาเหมือนในคลิปนั่น" เขาสั่งด้วยเสียงที่แหบโหย

ป๊าบ! ป๊าบ! ป๊าบ! เขาเร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้น สะโพกขาวผ่องของไอรินเสียดสีกับผิวไม้ของโต๊ะจนแดงเป็นปื้น

"อร๊ายยย!" ไอรินกรีดร้องออกมาอีกครั้ง สองมือเลื่อนขึ้นมาขยำทรวงอกของตัวเองเพื่อหาทางระบายความรู้สึกที่อัดอั้นปั่นป่วนอยู่ภายใน

หยาดน้ำใสๆ เริ่มไหลซึมออกมาจากกายสาว อาบชโลมแก่นกายของเขาจนขึ้นเงาวาววับ มันไหลหลั่งออกมามากมายจนหยดลงไปกองบนโต๊ะอาหาร

ทันใดนั้น เขาก็โน้มใบหน้าลงมา ประกบริมฝีปากบดขยี้เรียวปากอิ่มของเธออย่างดุดัน ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาช่วงชิงลมหายใจและดูดกลืนทุกหยาดหยดในโพรงปากของเธอจนแห้งผาก

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ร่างสูงใหญ่ชะงักกึก คีรินถอนใบหน้าออก แววตาของเขาเปลี่ยนจากลุ่มหลงมัวเมาเป็นตื่นตระหนกในเสี้ยววินาที เขายกฝ่ามือใหญ่ขึ้นปิดปากไอรินไว้แน่น

"แป๊บนะที่รัก!" เขาตะโกนตอบกลับไป ขณะที่สะโพกยังคงขยับเข้าออกในกายเธออย่างเชื่องช้าแต่ไม่หยุดยั้ง

"เข้าห้องน้ำไปก่อน... ห้ามส่งเสียง ห้ามบอกใครทั้งนั้น แล้วฉันจะยกโทษให้" เขาพูดเสียงลอดไรฟัน ดวงตาสีอำพันจ้องลึกเข้ามาในตาเธอ เป็นทั้งคำสั่งและคำสัญญา

อือ... อือ... ไอรินพยักหน้ารับทั้งน้ำตา

ผลุด!

คีรินถอนแก่นกายออกอย่างรวดเร็ว เสียงที่ดังขึ้นนั้นน่าอายและชัดเจนในความเงียบ

ตุบ! เด็กสาวรีบกระโดดลงจากโต๊ะอาหาร สองขาที่สั่นเทาแทบจะยืนไม่อยู่ เธอก้มลงคว้ากางเกงวอร์มแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

คีรินรีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"ลูกไปโรงเรียนรึยังคะคีริน" เสียงหวานของผู้เป็นแม่ดังเข้ามา

"ยังครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง" เขาตอบ พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ

"แล้วนี่น้ำอะไรเลอะเต็มโต๊ะไปหมดเลยคะ แค่ดื่มน้ำก็ทำหกเหรอ"

"เอ่อ... ครับ... ไม่เป็นไรน่า ผมเป็นเจ้าของโชว์รูมรถนะ เรื่องแค่นี้อย่าบ่นเลย"

เขาตอบปัดๆ พร้อมกับใช้ฝ่ามือปาดหยาดน้ำรักของไอรินที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่บนโต๊ะอาหารออกอย่างลวกๆ

"รู้ค่ะว่ารวย แต่เรื่องแค่นี้ก็น่าจะทำให้มันสะอาดเรียบร้อยหน่อย... เฮ้อ... หล่อแต่ซกมกจริงๆ" เสียงผู้เป็นแม่บ่นอุบอิบ โดยไม่รู้เลยว่าคราบที่สามีสุดหล่อของเธอกำลังทำความสะอาดอยู่นั้น... คือร่องรอยแห่งมลทินที่เขาเพิ่งสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ