“เอ่อ… ของอะไรหรือคุณท่าน” ถามทั้งสีหน้าฉงน
“ของขวัญที่ฉันเคยบอกเอาไว้ว่าจะเตรียมเอาไว้สำหรับลูกสะใภ้ของฉัน” นายสมภพชำเลืองไปทางป้าอิ่ม
“อ๋อ…”
ป้าอิ่มนึกขึ้นได้ จำได้แล้วว่าของที่ว่านั้นคืออะไร?
ครู่เดียวร่างอวบของป้าอิ่มก็หายเข้าไปในห้องของนายใหญ่ แล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกล่องเล็กๆ ในมือ
“เข้ามาใกล้ๆ… ทั้งสองคนนั่นแหละ”
นายใหญ่เรียกขณะเปิดกล่องกำมะหยี่ใบเล็ก แหวนเพชรน้ำงามบนตัวเรือนทองอร่าม สลักเสลาลวดลายอันละเอียดลออ ประกายเพชรวิบวับจับตา
“แหวน... เอ่อ”
รัตติกรหันไปมองหน้าชายหนุ่ม แล้วหันกลับมามองป้าอิ่ม สลับไปมาราวจะขอความเห็นใจว่าเหตุการณ์ชักจะบานปลายไปกันใหญ่
“อาทิตย์... รับไปสิ สวมให้ลูกสะใภ้พ่อหน่อย พ่อขอหมั้นหมายซะเลย” นายสมภพรวบรัด
อาทิตย์รับแหวนเพชรวงนั้นมาแต่โดยดี แววตาดูเต็มอกเต็มใจไม่มีอิดออดเลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มทำได้แนบเนียนเกินแผน ก่อนจะค
