“ไม่เห็นแก่ฉัน... ก็นึกเสียว่าเวทนาคนแก่” เขาทำเสียงเศร้า
รัตติกรนิ่งไปชั่วครู่
คิดในใจว่าคนแก่ที่เขาว่า… คงหมายถึงนายสมภพที่ป้าอิ่มเพิ่งเล่าให้ฟังถึงเรื่องชีวิตคู่ที่อับปางลงเพราะเมียหนีไปกับชู้ซึ่งเป็นคนขับรถของเขานั่นเอง ได้ฟังแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“ฉันไม่สะดวกที่จะให้ความร่วมมืออะไรทั้งนั้น… คุณไปหาผู้หญิงคนอื่นเถอะ อีกอย่าง… ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบเล่นละครตบตาใครเสียด้วยสิ”
เธอปฏิเสธอย่างหมดเยื่อใย แม้ออกจะใจร้ายกับเขาอยู่บ้าง
อาทิตย์แอบถอนใจด้วยความรู้สึกผิดหวัง
เขาก้าวช้าๆ ออกมาจากห้อง ซึ่งขณะนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับป้าอิ่มที่ก้าวเข้ามาอย่างรู้จังหวะและรู้หน้าที่ เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาของแก
“คุณไปรอข้างนอกก่อนเถอะค่ะ… ทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของป้า”
ป้าอิ่มกระซิบเบาๆ กับชายหนุ่ม ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง
“นังหนู…”
“คะ”
“คิดว่าเอาบุญเถอะนะ” เสียงนั้
