บอกพลางหยัดร่างรัดรึงขึ้นจากเก้าอี้ แต่แล้วก็ต้องเซถลาเข้าหาอ้อมแขนของปกรณ์ที่เอื้อมออกมารับอย่างรู้จังหวะ ฤทธิ์สุราทำให้สาวใหญ่ซวนเซเล็กน้อย
“ช้าๆ ครับ พี่เมามากแล้ว... เอางี้ เดี๋ยวผมพาไปส่งห้องนะครับ”
บอกพลางขยี้บุหรี่ลงจานเขี่ย เพื่อที่จะหันมาพยุงร่างของหล่อนได้ถนัดถนี่
“ไม่เอา... ปล่อย พี่เดินเองได้ ส่งพี่แค่หน้าลิฟท์ก็พอ”
คนเมายังปากแข็ง หล่อยพยายามขืนกายออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของเขา ปกรณ์จำต้องก้าวตามไปช้าๆ ด้วยความห่วงใย
“ได้ยังไง… ผมเป็นคนชวนพี่ลงมาจากห้อง ถ้าจะกลับ… ยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบส่งพี่ให้ถึงห้อง”
เขาเข้าประคองเอาไว้ได้ทันท่วงที เมื่อเห็นว่าหล่อนทำท่าว่าจะซวนเซอีกครั้ง คราวนี้ทรวงอกอวบใหญ๋ของรพีพรรณเบียดอัดเข้ากับแผงอกแกร่งของปกรณ์เต็มแรง จากนั้นทั้งสองก็ประคับประคองกันราวกับคู่รัก พากันหายลับเข้าไปในลิฟท์…
เมื่อมาถึงหน้าห้องพักของรพีพรรณ
“ส่งพี่แค่นี้แหละ…”
