รูปร่าง สามารถถ่ายทอดเสียงไพเราะจนบาดลึกถึงอารมณ์ของคนฟังได้อย่างน่าทึ่ง ราวกับว่าเจ้าอุปกรณ์ที่กำลังบรรเลงอยู่ในมือนั้นเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
ท่ามกลางบรรยากาศที่เจือเอาไว้ด้วยควันบุหรี่จางๆ กลางเมืองฮ่องกง ในความสลัวเลือนของแสงไฟ ปกรณ์ทรุดร่างสูงใหญ่ลงนั่งได้ครู่ใหญ่ๆ ฟังเสียงเพลงที่ทอดทำนองกล่อมเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลาย
ความหมายบางช่วงบางตอนของเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่นั้น แปลได้ว่า… แม้ค่ำคืนนี้จะเปลี่ยวเหงาสักเพียงไร ทว่าเมื่อเหลียวมองไปข้างๆ กาย คุณก็ไม่ไร้เพื่อน… ยังมีคนแปลกหน้าอีกมายมายนั่งรอให้เพื่อนใหม่เข้าไปทักทายตลอดเวลา ในโลกใบเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความเปลี่ยวเหงา… ที่ซึ่งมีแต่คนเหงาเท่านั้น… ที่จะเข้าใจหัวอกของกันและกันได้อย่างถ่องแท้
“เพลงเพราะจัง…”
เสียงของผู้หญิงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“พี่พรรณ…”
ปกรณ์ที่กำลังอยู่ในอาการใจลอย หันขวับมาตามเสียงหวานของคนที่เขากำลังตั้ง
