ไอศูรย์กำลังถอดเนคไท ต่อมาก็ปลดกระดุมเสื้อสองสามเม็ดเพื่อคลายความอึดอัด เผยให้เห็นไรขนรำไรที่ซ่อนอยู่ใต้แนวสาบเสื้อ
“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้นะคะ”
หญิงสาวคิดเพียงว่ามันอาจจะช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของไอศูรย์ลงได้บ้าง
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้จ้างเธอมาเป็นคนรับใช้… หน้าที่เธอคือดูแลตาหนู”
“ไม่เป็นไร…ฉันทำเพราะความเต็มใจค่ะ” เธอกล่าว
ไอศูรย์ระบายยิ้มกว้าง นึกชื่นชมในความมีน้ำใจของหล่อน
ครู่เดียวหญิงสาวก็กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นเฉียบในมือ พร้อมกับยื่นให้เขา
“คงช่วยให้ชื่นใจขึ้นมาได้บ้างนะคะ”
เธอมองดูเขายกแก้วน้ำเย็นขึ้นดื่ม
“ความชื่นใจจากน้ำ… ยังน้อยกว่าชื่นในน้ำใจจากเธอที่ห่วงใยฉัน ขอบใจมากนะ… เอาเป็นว่าเย็นนี้ฉันจะทำอาหารเย็นเลี้ยงเธอ”
รัตติกรแสดงสีหน้าแปลกใจ คุณไอศูรย์เนี่ยนะจะทำอาหาร? เธอเบิกตาโตเหมือนไม่เชื่อ
“ใช่…” ใบหน้าหล่อเหลาพยักรับ ทั้งที่ดวงตาคมจ้องจับอยู่ที่ใบหน
