รพีพรรณกรอกเสียงสั่งไปยังต้นสาย ใบหน้าซึ่งแม้จะมีอาการอิดโรยเล็กๆ เพราะเหนื่อยล้ามาทั้งวัน… หากยังดูงดงามน่ามองอยู่เสมอ
“ค่ะนาย”
เมื่อได้ยินเสียงเลขารับคำ รพีพรรณก็ตัดสายจากสมศรี มือเรียวเอื้อมเอาคีย์การ์ดไปรูดลงในกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ ข้างลูกบิดประตู จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในห้องพัก
หล่อนถอดรองเท้าส้นสูงสีดำที่ทำให้รู้สึกปวดน่อง โยนกระเป๋าถือลงข้างๆ โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วทิ้งกายอ่อนล้าลงไปกลางเตียงนอนนุ่ม ดวงตาคมพริ้มสนิทราวกับจะเรียกความสดชื่นของร่างกายให้กลับคืนมาในนาทีสั้นๆ ของการหลับตา
หลายนาทีผ่านไป…
หล่อนลืมตาขึ้นมาอีกครั้งภายหลังจากโทรศัพท์ของสมศรีดังขึ้นปลุกตามที่ได้สั่งเอาไว้
ต่อมาหล่อนค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด ขยับสะโพกขึ้นจากพื้นที่นอน ดึงกระโปรงผ้าซาตินที่แนบเน้นอยู่เหนือหน้าขาให้เลื่อนลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้าเพื่อที่จะลุกไปอาบน้ำ
แล้วเรือนร่างรัดรึงที่เหลือเพียงชั้นใ
