แม้ว่าในวันที่มานพยังมีชีวิตอยู่ เขาจะทำตัวเหลวไหลมาโดยตลอดก็ตาม ทว่าวันนี้… เขาได้ทำในสิ่งที่มีความหมายยิ่งใหญ่… เมื่อเขาได้สละชีวิตเพื่อช่วยให้เธอได้รอดพ้นจากเหตุการณ์อันน่าอัปยศอดสูเมื่อครู่
“เราไม่เหลืออะไรแล้ว”
รัตติกรมองหน้ามารดา รำพึงขึ้นเบาๆ ด้วยน้ำเสียงสลด ก้อนความเศร้าเคลื่อนขึ้นมาจุกเจ็บอยู่ที่ลิ้นปี่ หนักอึ้งในอกจนเสียงพูดแทบไม่อาจแทรกออกมาได้
สองแม่ลูกโผเข้ากอดกัน มือของเธอกับมารดาบีบกันแน่น
“ใครว่าเธอไม่เหลืออะไร... เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน”
อาทิตย์เอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมกับเสียงไอค่อกแค่กจากอาการสำลักควันเมื่อครู่
ท่ามกลางเหตุการณ์อันน่าสลดใจ… ชายหนุ่มหวังว่าสิ่งที่ตนได้เอ่ยออกมานั้น… จะช่วยให้ความรู้สึกของผู้หญิงสองคนดีขึ้นมาบ้าง จากที่กำลังตกอยู่ในอารมณ์เคว้งคว้างเพราะความสูญเสีย
รัตติกรหันไปมองหน้าอาทิตย์ แววตาซาบซึ้งใจ เมื่อได้ยินคำปลอบใจของเขา
เธอมองเขาด้วยแววตา
