ไอ้คนที่กำลังเฝ้าอยู่หน้าประตู หันขวับไปเคาะฝาบ้าน ละล่ำละลักเตือนคนข้างในให้รู้ตัว
“ปัดโธ่โว้ย… มาขัดจังหวะอะไรกันตอนนี้วะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม” ได้ยินเสียงของคนที่อยู่ด้านในตะโกนขึ้นมาอย่างนึกขัดใจ แทรกมากับเสียงของดวงแขที่สะอื้นไห้จนตัวโยน
“เฮ้ย… นั่นใครวะ? ไอ้เวรห้าร้อยพวกนี้ พวกมึงมาทำอะไรในบ้านกู” ตอนนั้นมานพเพิ่งสร่างเมามาได้สักพัก ประสาทสั่งการของเขาจึงว่องไวขึ้น เมื่อสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติที่หน้าประตูบ้านและเสียงร้องไห้ของดวงแข
เห็นดังนั้นเขาจึงไม่รั้งรอ รีบหันไปคว้าไม้ท่อนเขื่องที่แลเห็นอยู่ไม่ไกล แล้วปรี่เข้าตีกระบาลไอ้คนที่ยืนดูลาดเลาอยู่ที่หน้าประตูในทันที
“โอ้ย...”
มันโอดครวญด้วยความเจ็บปวด สองมือกุมหัว ไม้ท่อนเขื่องในมือของมานพเรียกเลือดแดงฉานของมันออกมาละเลงเส้นผม
โครม!.....
ด้วยความเป็นห่วงดวงแข มานพยกเท้าขึ้นถีบประตูเต็มแรง แล้วพรวดพราดเข้าไปข้างใน แลเห็นของดวง
