รัตติกรวางริวลงช้าๆ ปล่อยให้ร่างเล็กๆ นั้นถลาเข้าไปสู่อ้อมกอดของมารดาด้วยความคิดถึง
รพีพรรณชำเลืองมองมาที่หญิงสาว สีหน้าไม่ได้ฉายแววตกใจแต่อย่างใด เพราะไอศูรย์ได้เกริ่นกับเธอเอาไว้บ้างแล้วเกี่ยวกับเรื่องที่เขาตกลงจ้างรัตติกรให้มาเป็นพี่เลี้ยงของริว
“ฉันฝากตาหนูด้วยนะ”
แม่ของตาหนูกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
รัตติกรสังเกตว่ายิ่งได้เห็นรพีพรรณในระยะใกล้ๆ หล่อนยิ่งแลดูสวย เค้าโครงหน้าเรียวได้รูป ไม่มีผิดเพี้ยนไปจากภาพถ่ายที่แขวนเอาไว้เหนือฝาผนังของห้องรับแขกเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีแดงจัดจ้าน ช่วยขับเน้นความเย้ายวนบนใบหน้า แม้ว่าการเขียนขอบตาจนเข้มจะทำให้ดวงตาคมคู่นั้นส่อแววถึงความเป็นคนดุอยู่บ้างก็ตาม
“คุณแม่จะไปไหนครับ…?”
ริวกอดขารพีพรรณเอาไว้แน่น
ใบหน้าน้อยๆ แหงนขึ้นมองผู้เป็นมารดาด้วยแววตาฉงน ราวกับจะรู้ล่วงหน้าได้ว่าแม่จะอยู่ให้เขากอดได้ไม่นาน สังเกตได้จากทุกคร
