เขาชำเลืองมองใบหน้านวล มือยังคงบังคับอยู่ที่พวงมาลัย ปล่อยให้รถวิ่งไปเรื่อยเอื่อยราวกับไม่อยากให้ถึงจุดหมายปลายทาง
“ไม่มีความจำเป็นที่เราจะต้องพบเจอกันอีก”
ด้วยน้ำเสียงตัดเยื่อขาดใย ทอดสายตาผ่านกระจกรถออกไปอย่างเลื่อนลอย รู้สึกสับสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
รัตติกรรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงตังเองขึ้นมาอีกครั้ง ในบางขณะที่เผลอไผลปล่อยใจไปกับเขาอย่างคนที่สับสนถึงสองครั้งสองคราวติดๆ กัน เพียงเพราะอารมณ์อ่อนไหวที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของจิตใจแค่นั้นน่ะหรือ
แม้ในอกจะประท้วงอยู่ร่ำๆ ว่าไม่ยินยอม… หากร่างกายของเธอก็โอนอ่อนไปกับเขาเสียเอง แต่สถานการณ์อันน่าหนักใจนั้น… ไม่เกิดขึ้นกับใครก็คงไม่เข้าใจ
ต่อให้เธอขัดขืนเขาอย่างถึงที่สุด ก็คงไม่มีทางเอาชนะเรี่ยวแรงของผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขา นึกแล้วก็รู้สึกชิงชังตัวเองพอๆ กับที่นึกชิงชังผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ… เป็นเพราะเขาแท้ๆ ที่ฉุดเธอมา
“แต่ฉันยังอยาก
