แรกพบสบตา
714 คำ
แพรทองทอดสายตาไปตามนิ้วชี้ของวิมาลา ทำให้เธอได้เห็นชายหนุ่มร่างสูง ล่ำสัน บึกบึนสมเป็นชายชาตรีผู้หนึ่ง เขาสวมเสื้อยืดสีดำสวมทับด้วยแจ๊กเก็ตหนังสุดเท่ และกางเกงยีนสีซีด...ดูสมาร์ทไม่เบา
“อุ๊ย! หล่ออ่ะแก” วิมาลาตาโต เนื้อเต้นทันทีที่เห็นเขาชัดขึ้นเมื่อเขาหันมามองสองสาว “ยัยสาบอกว่าเขาเป็นลูกชายปลัดคนดังของอำเภอด้วยนะ แต่ปลัดท่านเสียไปแล้ว เหลือแต่แม่ เห็นว่ายังโสด ยัยสานี่รู้ใจเพื่อนซะจริง”
“แกรู้ละเอียดขนาดนี้เลยเหรอ”
“อืม สงสัยยัยสาอยากให้ฉันได้กับเพื่อนเจ้าบ่าวมันแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ฮิฮิ” เรื่องมโนเธอไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว “ไม่อย่างนั้นจะส่งเขามาทำไมล่ะ จริงมั้ย?”
“แกนี่นะ เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ กระดิกหางริกๆ ยัยสาก็เหมือนกัน คิดยังไงนะ ส่งผู้ชายแปลกหน้า ท่าทางน่ากลัวมารับเพื่อน” สำหรับแพรทอง เธอไม่มีกระจิตกระใจจะกรี๊ดกร๊าดหนุ่มคนไหนทั้งนั้นในตอนนี้ เธอรู้สึกยุ่งยากใจมากกว่าที่ต้องนั่งรถของคนไม่รู้จัก แม้เขาจะน่าสนใจแค่ไหนก็ตาม “ไม่รู้จะไว้ใจได้รึเปล่า ท่าทางน่ากลัวจะตายไป”
“น่ากลัวตรงไหน ตาแกมีปัญหาแล้วล่ะ ดูให้ดี หน้าหล่อคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน มีเครานิดๆดูเถื่อนๆอ่ะ ฉันชอบว่ะแก งั้นฉันขอนะคนนี้ แกห้ามให้ท่าเขาเด็ดขาด แล้วถ้าเขาสนใจแก แกก็ต้องปฏิเสธ เข้าใจมั้ย???”
วิมาลารู้ว่าความสวยของเธอเทียบไม่ติดแพรทอง แต่ความขาวและหมวยของเธออาจเข้าตาหนุ่มบ้านนอกสุดหล่อคนนี้ก็เป็นได้...ใครจะไปรู้!!!
“เออ เอาไปเหอะ ไม่ใช่สเป๊ก” ถึงแม้ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเธอชอบผู้ชายแบบไหนก็ตาม “ไปได้แล้ว”
แพรทองถือกระเป๋าใบใหญ่เดินไปหาชายหนุ่มผู้นั้น เขาหันมามองเธออยู่นาน ก่อนจะหันมองวิมาลาที่เคลื่อนตัวเข้าบังแพรทองไว้จนเกือบมิด
“คุณนาคินทร์รึเปล่าคะ”
“ครับ” เสียงนุ่มชะมัด “ผมนาคินทร์ เป็นเพื่อนของชาญวุฒิและวันวิสาครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ...”
“ฉันวิมาลาค่ะ หรือจะเรียกว่าวิก็ได้ ส่วนนี่” เจ้าหล่อนชี้ไปที่แพรทองซึ่งยืนเชิดหน้าอยู่ข้างๆ “แพรทอง หรือจะเรียกว่ายัยผึ้งก็ได้ค่ะ คุณนาคินทร์มารอนานแล้วหรือคะ”
นาคินทร์จ้องมองแพรทองนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะละสายตาไปมองวิมาลาที่ถามเจื้อยแจ้วไม่หยุด สายตาของเขาทำให้แพรทองสั่นสะเทือนอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เคยต้องร่างกายปั่นป่วนเพราะผู้ชายมาก่อนเลย ตานี่เป็นคนแรก!!!
“ไม่นานหรอกครับ ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน เชิญคุณวิกับคุณผึ้งขึ้นรถเถอะครับ เราต้องเดินทางต่อด้วยรถยนต์อีกประมาณเก้าสิบกิโลจึงจะถึงภูซางครับ”
“ห๊า!!! เก้าสิบกิโลเลยหรือคะ” วิมาลาแกล้งทำเป็นตกใจทั้งๆที่วันวิสาก็บอกเธอก่อนหน้านี้แล้วว่าอำเภอภูซางที่เจ้าหล่อนอาศัยอยู่นั้นห่างจากตัวเมืองไปทางชายแดนไกลพอสมควร เรียกว่าไกลที่สุดของจังหวัดเลยก็ว่าได้
“ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ ฉันอยากเจอเจ้าสาวจะแย่อยู่แล้ว ไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนแล้ว” แพรทองพูดน้ำเสียงปกติ
“ครับ”
“ไปค่ะ” วิมาลาชิงขึ้นรถก่อนใคร โดยกระโดดขึ้นเบาะหน้านั่งคู่กับคนขับทันที...งานนี้เธอต้องอ่อยและจีบเขาให้สุดๆไปเลย ถึงจะเรียกว่ามาไม่เสียเที่ยว “ซิ่งเลยค่ะคุณนาคินทร์”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กๆขณะเปิดประตูรถตอนหลังให้หญิงสาวอีกคนที่ยังไม่ได้ขึ้นรถได้ขึ้นนั่งโดยพร้อมเพรียงกัน
“เชิญครับ”
แพรทองเหลือบมองสบตาเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ หน้าเธอร้อนวูบเลยทีเดียว ก่อนหลบสายตาเขา แล้วแสร้งเชิดหน้าตามสไตล์สาวหยิ่ง
- ผู้เขียน
