แพรทองนึกถึงวิมาลาแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ค่ะ ถึงเช้าแน่ อ้อ แล้วคุณมานี่ คู่หมั้นคุณไม่ตามหาแย่แล้วเหรอ ฉันว่าคุณเองก็ควรจะกลับไปหาคู่หมั้นนะคะ”
“สาวิตรีกลับไปกับแม่ของเธอแล้ว เห็นว่าปวดหัว ไม่ค่อยสบาย”
“อ๋อ” ทำไมเธอดีใจนะ เธออยากจะตบหน้าตัวเองให้หายแรดสักทีจริงๆ “...งั้น...ฉันขอนอนพักอยู่นี่ดีกว่า ขืนไปสภาพนี้คนได้ตื่นกันทั้งงาน”
เจ้าหล่อนยังจะแรดต่อเหรอ พอรู้ว่าคู่หมั้นเขาไม่อยู่แล้ว
“แต่...”
“อีกอย่าง ฉันยังเดินไม่ค่อยไหว พักที่นี่สักสองสามชั่วโมงก็ยังดี แล้วค่อยย้ายไปพักที่เรือนใกล้บ้านเจ้าสาว โอเคมั้ย?”
“ถ้างั้น ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณแล้วกันนะ”
“จะดีเหรอคุณ ใครมาเห็นเข้า น่าเกลียดตายเลย”
แต่มันคือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอ?
“เราไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย” เขาพูดยิ้มๆ ทำเอาเธอเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความกระดากอาย “คุณพักผ่อนเถอะ ผมจะไปนั่งอยู่ที่ระเบียงแล้วกัน ไม่ต้องห่ว
