พ่อครูไกรศร
1164 คำ
ตอนที่ 2
พ่อครูไกรศร
เป็นเมียพ่อครูหมอผีนี่นะ!! ไม่เธอไม่เอาด้วยหรอกนะ
“ไม่ ฉันสบายดีไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
จำปา เอ่ยขึ้นเมื่อสบตาคมเข้มคู่นั้น ก่อนจะหันมามองลุงสอนและกลุ่มคนที่ล้อมรอบตาเขียวปั๊ด
“อีนี่!! มันตาขวางอีกละแล้วดูคำพูดกับท่าทางของมันซิ มันใช่อีจำปาที่ไหนกันเล่า”
ก็ใช่ได้ยังไงละ!! เธอคือจำปาเสียที่ไหนเล่า
“มานั่งนี่ซิ”
เสียงเข้มนั้นทำให้ทุกคนหยุดเอ่ยวาจาใดๆ จำปาได้แต่หันรีหันขวางมองรอบด้าน ด้วยไม่แน่ใจว่าพ่อครูหน้าดุพูดกับตัวเองหรือกับคนอื่นหรือเปล่า
“มึงนั่นแหละอีจำปา มานั่งนี่!”
ไกรศร คล้ายไม่พอใจอยู่ลึกๆ จนต้องส่งสายตาดุมาให้
“ไปซิ”
ลุงสอนสะกิดมืออยู่ด้านหลัง ทำให้ จำปา จำต้องเดินเข้าไปใกล้กับร่างกำยำที่นั่งอยู่บนแคร่อีกฝั่ง และนั่งย่อกายลงบนพื้น
“จะนั่งพื้นทำไม มานั่งข้างๆกูนี่” เสียงเข้มต่อว่า
หญิงสาวผุดลุกขึ้น ขยับกายและนั่งลงข้างๆเขา ด้วยท่าทางเก้ๆกัง
หมับ!!
มือหนาของไกรศร คว้าข้อมือเล็กของเธอมาใกล้แล้วบีบแน่น ก่อนจะจรดนิ้วทั้งห้าลงบนหน้าผาก
“จะทำอะไรฉัน!!”
“มึงนิ่งไว้”
มือหนาบีบข้อมือเธอแน่นเข้า นิ้วแข็งกดลงเนื้อหน้าผาก เปลือกตาของพ่อครูปิดลง ปากหยักได้รูปนั้นเริ่มพึมพำอะไรบางอย่างในลำคอ
หญิงสาวจึงได้โอกาสพินิจพิจารณารูปร่างหน้าตาของพ่อครูไกรศรคนนี้ได้อย่างถนัด เขาริมผีปากหยักคล้ำได้รูป ดวงตาคมเข้มทาบทับด้วยคิ้วหนาดกมีไฝสองจุดบนหางคิ้วข้างขวา จมูกโด่งเป็นสันคมคาย
โดยรวมแล้ว พ่อหมอผีผู้นี้มีความหล่อเหลาเลยทีเดียว
“ดวงจิตอีนังนี่มันแปลกมาก เหมือนมันไม่ใช่อีจำปา”
ไกรศร เอ่ยขึ้นเมื่อลืมตา ทุกคนที่มองอยู่ห่างๆ ได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากัน
“นั่นไง ว่าละ”
จะใช่อีจำปาได้ยังไงละ ก็ฉันคือจีรยา ไม่ใช่ผีหรือวิญญานอะไรทั้งนั้น แต่ฉันคือคนเขียนนิยายเรื่องนี้
แต่ก็ยังไม่ได้ตายด้วย เมื่อกี้ฉันแค่เผลอหลับไป
“ให้มันอยู่เรือนพ่อหมอนี่แหละ รักษามันให้หายแล้วค่อยว่ากันอีกที” หญิงสูงวัยนางหนึ่งเอ่ยขึ้น และนั่นน่าจะเป็นเมียใหม่ของลุงสอนที่ไม่ถูกกับจำปา
หล่อนคือ ป้าผัน ลุงสอนรับเป็นเมียเข้าบ้านหลังจากแม่ของจำปาเสียได้ไม่นาน
และหล่อนคงจะใช้โอกาสนี้ เพื่อเฉดหัวลูกติดของตาสอนให้ออกจากบ้านเสียเพื่อให้พ้นหูพ้นตา จะได้ครอบครองที่นาผืนงามริมแม่น้ำของพ่อจำปา
“ถ้าฉันไม่ใช่จำปาแล้วจะเป็นใครละจ้ะพ่อ”
จำปา จำต้องเอ่ยออกไปเช่นนั้น ด้วยเกรงว่าตัวเองจะต้องอยู่ในเรือนพ่อหมอ ถึงจะเกลียดและไม่ชอบแม่เลี้ยงอย่างไรก็เถอะ แต่ถ้าต้องให้เธอมาอยู่เรือนกับชายผู้นี้เธอไม่เอาด้วยหรอก
อีกอย่างเธอกลัวผีมาก
“มึงอยู่ที่นี่แหละ คอยอยู่รับใช้ในเรือนของกู อยากจะรู้เหมือนกันว่าดวงจิตของมึงมันเป็นอย่างไรกูถึงใช้วิชาอาคมสั่งการไม่ได้” ไกรศรยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น โน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อน รดยังแก้มเนียนใสของเธอ
หญิงสาวแก้มร้าวผ่าวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ตะ...แต่ฉัน ทำอะไรไม่เป็นเลยจ้ะ”
เธอรีบผุดลุกขึ้นตอบอย่างกังวล
บ้าบอสิ้นดี!! ต้องให้เธอมาเป็นสาวรับใช้ในเรือนพ่อครูหมอผีนี่นะ ..นี่มันนิยายตลกร้ายหรืออย่างไร?
“อีจำปา พ่อครูเขาอุตส่าห์กรุณาจะช่วยมึงแล้ว”
ลุงสอนดุเสียงเข้ม
“ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนี่จ้ะพ่อ อีกอย่างฉันทำงานบ้านเป็นเสียที่ไหนกันเล่า ขนาดทอดใข่ยังไหม้เลย”
เธอจำเป็นต้องแสดงละครเป็น จำปา ต่อด้วยเกรงว่าจะต้องถูกยัดเยียดให้เป็นคนรับใช้ในเรือนแห่งนี้ ให้เธอกลับบ้านไปสู้รบกับแม่เลี้ยงยังจะดีเสียกว่า
“มึงไม่ใช่อีจำปา”
ไกรศรเอ่ยเสียงกร้าว กายหนาเบียดเข้าใกล้จ้องมองเธอด้วยสายตาดุเข้ม “อยู่กับเรือนกูที่นี่ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีอันตราย กูจะดูแลมึงจากสิ่งชั่วร้ายเอง”
มือหนาล็อคท้าทายเธอไว้แน่น ก่อนจะจ่อจอกที่มีน้ำอะไรบางอย่างจรดยังกลีบปากนุ่มของเธอ “กินเข้าไปก่อน เหล้าขาวปลุกเสก”
เหล้าขาว!! เธอกินเป็นที่ไหนกันแค่ได้กลิ่นก็จะอ๊วกละ
“พ่อครู ฉันกินเหล้าไม่เป็นจ้ะ”
มือขาวของเธอ ผลักจอกเหล้าให้ห่างจากใบหน้า แต่อีกฝ่ายยังคงกดน้ำหนักมือ บีบแก้มของเธอให้อ้าออก
“อ้าปากแล้วก็กลืนลงไปเสีย”
จะรักษาไล่ผี หรือว่าจะมอมเหล้ากันแน่ละเนี่ย
“อึกๆ”
เธอจำใจฝืนกลืนน้ำใสลงคออย่างลำบาก รสชาติผาดเผื่อนของมัน บาดคอยิ่งนักจนอยากจะคายทิ้ง แต่สายตาดุกร้าวก็ทำให้เธอกลืนความขมปร่าของมันลงไปจนหมด
“ขอบคุณพ่อครูมากเลยจ้ะ ฉันฝากลูกสาวด้วยนะ”
ลุงสอนรีบก้มลงไหว้ขอบคุณพ่อครูอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะชวนเมียและชาวบ้านคนอื่นแยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากเสียเวลามาพอควรแล้ว
“มะ ..ไม่นะ”
เธออยากจะวิ่งตามหลังกลุ่มคนเหล่านั้นไป แต่มือหนาของไกรศร คว้าร่างบางของเธอไว้จนเซถลาลงบนตักแกร่งแน่นเครียด ลมหายใจอุ่นร้อนรดรวยรินอยู่ตรงต้นคอ
“มึงจะไปไหน?”
ริมผีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย มือหนากดยังเอวคอดของเธอให้แนบชิดกับลำตัวมากขึ้น นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองกรอบหน้างามของเธอไม่วางตา
“พ่อหมอจ้ะปล่อยฉันก่อน..”
“หึ เรียกกูซะเสียงหวานเลยมึงชั่งเป็นวิญญานที่ดัดจริตเสียจริงนะ” ไกรศรใช้ลิ้นกระทุ้งแก้มของตัวเองเบาๆ
ไม่ว่าจิตอีนี่จะเป็นใคร ก็คล้ายจะถูกใจเขาพอควร
“ฉันบอกแล้วไงจ้ะว่าฉันคือจำปา”
มือขาวเล็กของเธอพยายามดันกายเขาออกห่าง เมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งเครียดของมวลกล้ามเนื้อแน่นหนั่น ด้วยเกรงว่าตัวเองจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้
พ่อหมอผีอะไร! หล่อกว่าพระเอกที่เธอจินตนาการไว้อีก
แค่ได้ใกล้ชิดเบียดเสียดกับกายส่วนล่างของเขา ลำคอของเธอก็เริ่มจะแห้งผาก
....อะไรจะแข็งและใหญ่ขนาดนั้น
************
- ผู้เขียน
