ทะลุมิติมาเป็นสาวรับใช้ในเรือนพ่อครู

ตอนที่ 1 สาวชาวบ้าน นักอ่านที่น่ารักทั้งหลายพวกคุณมองภาพนักเขียนที่คุณชื่นชอบไว้ว่าอย่างไรบ้าง? คาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มคนที่มีความเป็นอินโทรเวตสูงใช่ไหม? หรืออาจจะเป็นประเภทจินตนาการล้ำลึกจึงสามารถสร้างสรรค์ตัวอักษรให้โลดแล่นในโลกนิยายประหนึ่งว่าตัวละครเหล่านั้นมีชีวิตได้ ครั้งหนึ่ง จีรยา ก็เคยคิดเช่นนั้นแหละ แต่เมื่อเธอได้ก้าวเข้ามาสู่วงการเขียนนิยายจริงๆ มันไม่ได้ง่ายและรื่นรมย์อย่างที่คาดคิดไว้สักเท่าใดนักหรอก บางทีการจะเขียนอะไรอย่างที่เธอชอบก็ไม่สามารถจะครองใจผู้อ่านได้ ถ้านิยายนั้นไม่ใช่แนวตลาดนิยม เพราะความจริงแล้วเธอชอบเขียนนิยายสยองขวัญ มากกว่าแนวตลาดทั่วไป เธอเป็นนักเขียนมาก็หลายปีลงไปก็หลายแอพ แต่ยอดวิวนิยายของเธอแต่ละเรื่องได้ยอดต่อตอนไม่กี่สิบวิว ซึ่งนั่นก็เป็นกำลังใจที่ทำให้เธอเขียนต่ออย่างมีความหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีนิยายสักเรื่องที่แมส ชีวิตต้องมีความหวังสักวันแหละน่า นึกแล้วก็ละสายตาจากแป้นพิมพ์เสียหน่อย มาไล่ดูนิยายอันดับใหม่มาแรงสัปดาห์นี้ ผลเป็นอย่างไรนะเหรอ? ไม่มีนิยายของเธอติดอันดับเลยสักเรื่อง แต่ไม่เป็นไร ตอนล่าสุดที่ลงไปมีคนอ่านอยู่สิบสามคน ยอดคอมเม้นท์ตั้งสองคน ว้าย!! ตื่นเต้นอะไรแบบนี้ ไล่ดูอันดับต้นๆ นิยายท็อปชาร์ตส่วนใหญ่เป็นแนวมาเฟีย พระเอกเลว ตบจูบๆ ถ้านิยายวายก็แนวโอเมก้าเวิรส์ และทะลุมิติหรือไม่ก็เกิดใหม่ สงสัยจะต้องเปลี่ยนแนวเขียนซะหน่อยจะได้ครองใจผู้อ่าน และได้ติดอันดับต้นๆกับเขาบ้าง บอกไว้ก่อนนะว่า จีรยา ไม่ชอบนิยายทะลุมิติเท่าไหร่ ยิ่งพออ่านแล้วมานึกภาพตัวเองว่าถ้าต้องหลงเข้าไปในนิยายตัวเองจะเป็นอย่างไร แต่ถ้าหากต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอเองคงไม่แคร์ เพราะอะไรนะเหรอ? ก็เพราะว่าพระเอกและนางเอกในนิยายรักทุกเรื่องที่เธอแต่งไว้ ล้วนเฟอร์เฟคทั้งนั้น นี่ถ้าได้ทะลุเข้าไปในโลกนิยายของตัวเองจริงๆ เธอต้องเจอแต่ผู้ชายหล่อๆรวยๆแบบพระเอกที่แต่งไว้แน่นอน แต่ใจเย็นก่อน ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ไม่ใช่เรื่องของ จีรยา ทว่าเป็นเรื่องของ.... “อีจำปา!!! ตื่นได้แล้ว” ซ่าๆๆๆ สัมผัสจากน้ำเย็นจัดที่สาดใส่ร่างทำให้หญิงสาวคนหนึ่งที่หลับไหลไม่ได้สติกระพริบตาถี่รัวและเบิกตาขึ้น ก่อนจะมองไปรอบข้างด้วยความฉงน เมื่อพบว่าตัวเองนอนอยู่บนแคร่ไม้ใผ่หน้าเรือนไม้หลังหนึ่ง ที่นี่ที่ไหน? จีรยาถามตัวเอง เมื่อเห็นคนมากมายแต่งตัวด้วยชุดเสื้อหม้อฮ่อม ยืนรอบตัวเธอและมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก ชายผู้หนึ่งที่น่าจะสาดน้ำในถังใส่เธอยกนิ้วขึ้นชี้หน้า “มึงมองกูตาขวางเลยนะอีจำปา นี่เป็นมึงหรือว่าผีในร่างมึงกันแน่” จีรยาเบิกตาโพลงทันที เมื่อได้ยินประโยคจากชายผู้นี้ จำปางั้นเหรอ? นี่มันตัวละครประกอบที่โผล่ในนิยายสยองขวัญที่เธอเขียนไว้แค่สองบรรทัดในเรื่อง มนต์ดำของเขมร นี่นา อย่าบอกนะว่าเธอทะลุมิติเข้ามาในนิยายของตัวเอง แล้วมาอยู่ในร่างตัวประกอบที่ชื่อ จำปา คนนี้ เวรกรรม!!! อุตส่าห์เขียนนิยายรักตั้งหลายเรื่อง มีเขียนสยองขวัญแค่เรื่องเดียว ทำไมตอนทะลุมิติไม่ไปอยู่เรื่องที่พระเอกหล่อๆรวยๆอย่างที่เธอชอบนะ ..พระเจ้าชั่งโหดร้ายเสียจริง “กูว่าแล้ว มันโดนผีเข้าจริงๆนั่นแหละลุงสอนเอ้ย” ผู้หญิงอีกคนเอ่ยขึ้นและมาจับแขนของชายคนที่สาดน้ำใส่เธอ และน้ำในถังก็สาดใส่เข้าร่างของเธออีกครั้ง ซ่าๆๆ “โอ๊ย อย่าๆ” เธอร้องเสียงหลง เพื่อให้ชายผู้นั้นหยุด “มึงเจ็บใช่มั้ย อีนังผีตัวดีออกมาจากร่างของจำปาเดี๋ยวนี้นะ ออกมา” น้ำที่น่าจะเป็นน้ำมนต์เย็นจัดถูกกระหน่ำสาดไม่ยั้ง “พอแล้ว!บอกให้พอ ฉันไม่เจ็บแต่ฉันหนาว” เธอผุดลุกขึ้น แล้วก็ตระหนักได้ว่าตัวเองอยู่ในชุดผ้าถุงสีครามซีดๆ และเสื้อฝ้ายตัวหลวมโคร่ง จึงขยับชายผ้าถุงตัวเองไว้แน่นด้วยเกรงว่าจะหลุดลุ่ยลงไปข้างล่าง มืออีกข้างชี้ไปยังชายตรงหน้าอย่างโมโห เพราะหนาวจนสั่นไปหมดแล้ว “อีจำปา มึงกล้าขึ้นเสียงและชี้หน้ากูเลยรึ” ชายที่ชื่อว่าลุงสอน ตวาดกลับเสียงดังลั่น มือคว้าแส้หวายอันใหญ่ข้างตัว และปรี่มาใกล้เพื่อจะหวดใส่ร่างของเธอ พลันเสียงหนึ่งดังขึ้น! “หยุดได้แล้ว!” ประโยคนั้นทำให้ ลุงสอนชะงักมือและชาวบ้านทุกคนก็ถอยห่างจากเธอ ก่อนที่ทุกคนจะมองไปยังเจ้าของเสียงที่ดังมาจากเรือนชั้นสอง ชายร่างสูงโปร่งยืนอยู่บนนั้น ใบหน้าคมคายดุเข้ม กล้ามเนื้อที่โผล่พ้นขอบเสื้อหม้อฮ่อมเป็นมัดๆเห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างชัดเจน เหมือนคนใช้พละกำลังอย่างดี ตรงลำคอที่โผล่พ้นสาบเสื้อนั้นมีรอยสักและใส่สร้อยตะกรุดรูปร่างประหลาด ท่าทางของเขาช่างน่าเกรงขามนัก “ท่านพ่อครูไกร!” ลุงสอนและชาวบ้านอุทานขึ้นแทบจะพร้อมกัน จีรยาที่อยู่ในร่างของ จำปา ตาเบิกโพลง พ่อครูไกรสร งั้นเหรอ? เธอรู้จักตัวละครนี้ดี เพราะนี่คือ พ่อครูหมอผี ในนิยายเรื่องนั้น เป็นคนที่ชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้นับถือและให้ความเคารพเป็นอย่างยิ่ง ด้วยต่างร่ำลือกันว่ามีวิชาอาคมแกร่งกล้า สามารถไล่ผีและปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายได้ และพ่อครูไกรสร นี่แหละที่เป็นคนช่วยพระเอกในเรื่อง ว่าแต่ว่า พระเอกอยู่ตรงไหนในตอนนี้ “อีจำปา นี่ลูกมึงหรอกรึสอน” ไกรศร เอ่ยถามเสียงเข้มก่อนจะเดินลงบันใดลงมาข้างล่าง สายตาคมไล่พินิจเรือนร่างของเธออย่างสำรวจตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงศีรษะ ก่อนจะหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเดินมาถึงแคร่ไม้ไผ่ แล้วย่อกายหนาลงนั่งข้างๆเธอ “ใช่จ้ะพ่อครู ลูกสาวฉันเองมันแปลกๆมาหลายวันแล้ว น่าจะโดนผีเข้า ฉันเลยพามาหาพ่อครูที่เรือนนี้จ้ะ” ลุงสอน ผู้เป็นพ่อของจำปาเอ่ยขึ้น ตาคมกริบคู่นั้นของไกรศร มองที่เธอนิ่ง “อายุเท่าไหร่แล้วรึ?” ไกรศร หลุบตาลงต่ำ คล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นร่างบางของหญิงสาวที่สั่นระริกตรงหน้า เสื้อผ้าของเธอแนบไปกับลำตัวเพราะเปียกลู่จากหยาดน้ำมนต์ จนเห็นทรวดทรงองค์เอวเด่นชัด จีรยาในร่างของ จำปา กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากเมื่อสอดประสานกับสายตาดุกร้าวที่เหมือนกำลังจะโลมเลียเธอ คนบ้าอะไร แค่มองก็น่าเกรงขามยิ่งกว่าผีอีก “สิบเก้าย่างยี่สิบแล้วจ้ะพ่อครู” ลุงสอนตอบอย่างนอบน้อมเมื่อเห็นสายตาของผู้มีวิชาอาคม “งั้นรึ” ไกรศรเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งจ้องมองเธอไม่วางตา “ใช่จ้ะ ถ้าพ่อครูช่วยให้มันเป็นปกติได้ ฉันจะยกมันให้เป็นเมียของพ่อครูก็ได้จ้ะ” วะ..ว่าไงนะ!!! เป็นเมียพ่อครูหมอผีนี่นะ!! *****************