บทที่ 30 กินของอร่อย NC
หลายวันต่อมาฝนทิพย์นั่งหน้าหงอย หลังจากวางสายจากลุงกรคนขับรถ แม่ไปต่างจังหวัด พ่อก็ขลุกอยู่ที่บ้านเมียรอง ไม่มีใครสนใจติดตามถามไถ่เธอเลยสักคน
ถึงเธอจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของบุพการี ก็ไม่ได้หมายว่าจะไม่ต้องการความอบอุ่นจากครอบครัว เมื่อนานมาแล้วเธอเคยมี ทว่าตอนนี้มันหายไป และไม่มีวี่แววจะกลับมาเหมือนเดิม
“บอกว่าอย่าติดต่อกลับไป ก็ไม่เชื่อ” ดีนทิ้งตัวนั่งบนโซฟา มองหญิงสาวด้วยความห่วงใย หากรู้เรื่องที่แม่ทำเธอจะรับได้หรือเปล่า
“ก็ฝนเป็นห่วง”
“มีใครห่วงฝนไหมล่ะ”
“ไม่มี..”
ฝนทิพย์ทำหน้าเศร้าตอบเสียงเบา หลายวันที่ผ่านมาถึงจะมีความสุข แต่ก็อดเป็นห่วงพ่อกับแม่ไม่ได้ อย่างไรท่านทั้งสองก็คือผู้ให้กำเนิด แยกตัวออกมาก็แค่อยากพักใจ ไม่ได้คิดจะออกมาถาวร เมื่อถึงเวลาอย่างไรก็ต้องกลับไปอยู่ดี
“ไม่ต้องติดต่อไป ปล่อยวางสักพักน่าจะดีกว่า” พูดจบก็คว้าสมาร์ตโฟนมาเปิดอ่าน
