บทที่ 4 ผู้หญิงของดีน
1853 คำ
บทที่ 4 ผู้หญิงของดีน
“คุณแม่..อย่าค่ะ!”
คุณหญิงจรัสแสงพุ่งตรงไปยังคีรีทว่าฝนทิพย์วิ่งเข้ามาดึงออกไป เมื่อเห็นลูกสาวก็รีบดึงสวมกอด ลูบหลังลูบหน้าสำรวจร่างกายอย่างเป็นห่วง นายพลกิตติกับคีรีก็โล่งใจไปตามๆ กัน
“ฝนไปไหนมาลูก รู้ไหมพ่อกับแม่เป็นห่วง”
“ฝนไปค้างที่คอนโดชมพู่มาค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกแบตหมดพอดี”
“ทำไมไม่โทรบอกแม่บ้าง ยืมโทรศัพท์ชมพู่โทรก็ได้หนิลูก”
“ฝนง่วงมากค่ะคุณแม่เลยไม่ทันคิด ขอโทษนะคะ”
“อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก ไปไหนก็ต้องบอก แม่ไม่ห้ามนอกจากจะไปหาไอ้..” คุณหญิงจรัสแสงหยุดพูดกะทันหันเมื่อเห็นสามียกมือห้าม
“ฝนขอโทษจริงๆ ค่ะ ต่อไปฝนจะโทรบอกทุกครั้งนะคะ”
“จ้ะ..หนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องไปเรียนก็ได้”
“แต่คีย์..” ฝนทิพย์มองคีรีที่ใช้มือปิดแผลเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง พยายามไม่แสดงออกมากนักเพราะจะทำให้เขาเดือดร้อน
“จะนั่งซื่อบื้ออยู่ทำไม ไสหัวไปสิ” คุณหญิงจรัสแสงตวาดไล่
“ผมขอตัวนะครับ”
คีรียกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง สบตากับฝนทิพย์ก็ชะงักนิ่งเมื่อเห็นแววหม่นเศร้า ดวงตาบวมช้ำคล้ายคนร้องไห้มาอย่างหนัก อยากถามแต่ทำไม่ได้ จึงจำใจเดินออกไปปล่อยให้เธออยู่ในที่ของเธอ
หญิงสาวมองแผ่นหลังของชายที่รักด้วยใจแตกสลาย เธอไม่คู่ควรกับเขาอีกแล้ว ร้าวรานเกินกว่าจะกลั้นน้ำตาจึงรีบขึ้นห้อง ถอดเสื้อผ้าเพื่อลบล้างร่องรอยที่อีกคนฝากไว้
แต่คงไม่มีทางลบได้ เพราะดีนได้ฝากฝังทุกสัมผัสไว้ในความทรงจำ เธอไม่อาจลืมและไม่คงทำใจไม่ได้อีกนาน
“ฮึก ฮือ”
ฝนทิพย์ร้องไห้ราวกับจะขาดใจอยู่ใต้ฝักบัวที่เปิดแรงเต็มพิกัด สองมือถูไปตามร่างกายจนแดงเถือก ความอดสู ความเสียใจเข้าเล่นงาน ไม่เคยรังเกียจร่างกายของตัวเองจนกระทั่งเมื่อคืน
ดีนมาส่งหลังจากแวะซื้อยาคุมฉุกเฉิน เขารอบคอบและเชี่ยวชาญเป็นอย่างดี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทรงเสน่ห์กับคำพูดสุดท้ายของเขา ยังติดตาและดังก้องอยู่ในโสตประสาท
“ถ้าไม่คิดอะไรมาก พวกเรามาเป็นFWBกันก็ได้ สำหรับเรา..เอากับฝนก็ไม่แย่”
“นึกว่ามึงจะมาเรียนไม่ทัน”
ดีนรีบทักเมื่อคีรีทรุดกายนั่ง เสื้อสีขาวชุ่มเหงื่อ หายใจหอบเหนื่อยเพราะวิ่งมา คีรีมองดีนที่สภาพดูไม่ได้ ส่ายหน้าก่อนเอ่ยถาม
“เมื่อคืนดื่มหนักล่ะสิ ตอนเช้าถึงไม่มา”
“เออดิ..เหล้าห่าอะไรก็ไม่รู้กินแล้วปวดหัวชะมัด มึงล่ะ..ไปทำอีท่าไหน ถึงมีแผลบนหน้ากับรอยข่วนที่แขน”
“ที่หน้าถูกของแข็งกระทบ ที่แขนก็กระแทกหนักไปหน่อย เลยได้รางวัลเป็นรอยข่วน” คีรียักคิ้ว
“ไอ้เหี้ย! พักเที่ยงมึงก็ยังเอาเหรอ ได้ทีขิงกูใหญ่ อย่าให้มีแฟนสวยแล้วกัน กูจะคุยอวดทั้งวัน” ดีนทำเสียงฮึดฮัดก่อนยกแขนให้คีรีดู
“กูก็ได้รางวัลมาเหมือนกัน คนนี้ถึงไม่เด็ดแต่ก็เอาเรื่องอยู่” ดีนยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงสาวคนเมื่อคืน
“ไม่ได้เมาแล้วมั้ง ที่ไม่มาเรียนเมื่อเช้าคงกกสาว”
“ก็เจอคนงอแง” ดีนหัวเราะในลำคอ
“หิ้วมาจากไหนล่ะ ไม่ใช่เด็กในสังกัดหรอกเหรอ”
“เก็บจากข้างทาง..เลิกถามได้แล้ว คุยเรื่องพี่ยิปโซคนสวยของกูดีกว่า”
“ของกูครับไอ้เหี้ย อย่าทึกทัก” คีรีเสียงเข้ม
“หวงจังเว้ย”
“สวยขนาดนั้นใครจะไม่หวง นั่น..แม่ของลูกกูเลยนะ”
“ถามจริ๊ง..แล้วเอายัยคุณหนูไปไว้ไหน เห็นเกาะกันมาตั้งแต่มัธยม อย่าบอกนะว่าจับปลาสองมือ”
“กับฝนกูเลิกหวังไปนานแล้ว ไม่รู้เลิกรักตั้งแต่เมื่อไร เผลอๆ กูอาจไม่เคยรักด้วยซ้ำ ที่ยอม ที่ทำอะไรให้ ก็ติดเรื่องบุญคุณนั่นแหละ เห็นแก่ความเป็นเพื่อนด้วย กูเลยไม่กล้าตัดขาด จนมาเจอพี่ยิป” คีรีพูดเพียงเท่านั้นยังไม่อยากเล่าปัญหาที่เกิดขึ้นให้ดีนฟัง
“ออกจากบ้านหลังนั้นได้ก็เป็นบุญของมึง กดขี่เหยียบย่ำคนอื่นเก่งเหลือเกิน แล้วยัยคุณหนูจะไม่มาเกาะแกะวุ่นวายอีกเหรอ ระวังเป็นรักสามเส้านะเว้ย”
ดีนลูบคางหวนนึกถึงคนขี้แยเมื่อเช้า ถ้ายัยนั่นกล้ามายุ่งกับคีรีอีก ก็ถือว่าหน้าด้านเต็มทน ถูกเขาเอายับขนาดนั้น หน้าก็คงจะมียางบ้างล่ะ
“กูคุยกับฝนแล้ว ถ้ามายุ่งก็คงตัดขาดแบบไม่คุย ไม่อยากให้พี่ยิปคิดมาก อยากทำให้สบายใจที่สุด” คีรียิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงแฟนสาวสุดสวย นัยน์ตาคมมีแววรักใคร่
“ตาเยิ้มเชียวไอ้ห่า หลงกีจนหน้ามืดแล้วมึงน่ะ”
“อืม..กูไม่กล้าเถียงเลย”
สองหนุ่มหัวเราะ เป็นอันรู้กันว่ายิปโซคือที่สุดของคีรี เพราะเป็นเพื่อนมานาน จึงไม่ต้องสาธยายให้มากความ มองตาก็รู้ใจ ดูอย่างไรคีรีก็ตกหลุมรักรุ่นพี่สาวสวยเข้าเต็มเปา
วันต่อมา..
“เมื่อวานไม่สบายเหรอถึงไม่มาเรียน คีย์มันทำอะไรหรือเปล่า ทำไมตาแกช้ำขนาดนี้” ชมพู่เพื่อนสนิทของฝนทิพย์เอ่ยถาม ขณะนั่งอยู่ซุ้มน้ำตรงลานกิจกรรมเวลาพักเที่ยง
“คีย์ไม่ได้ทำอะไร ฝนปวดหัวนิดหน่อย เลยอยากนอนพัก” งุดหน้าต่ำเมื่อถูกมองอย่างจับผิด
“เขาไม่รักก็ตัดใจเถอะ ผู้ชายเยอะแยะหาใหม่ได้ พี่บูม พี่ติณ พี่ไมค์ก็เลือกสักคน ฉันเห็นแกเศร้าแล้วรำคาญ”
ชมพู่เป็นคนไม่อ่อนโยน จึงเลือกพูดตรงๆ เพราะอยากดึงเพื่อนออกจากความเสียใจ เธอรู้เรื่องฝนทิพย์ทั้งหมด ถึงจะเพิ่งรู้จักตอนเรียนปีหนึ่งก็ตาม
“.......” ฝนทิพย์ไม่ตอบเอาแต่เหม่อลอย จนชมพู่สังเกตเห็นรอยจางๆ บนลำคอถึงจะมีรองพื้นปกปิด
“คีย์ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ใช่ไหม”
น้ำเสียงจริงจังทำให้ฝนทิพย์เงยหน้า ตากลมโตฉายแววสับสนวุ่นวาย เสียใจ เสียดาย หาทางออกไม่เจอ นอนคิดมาทั้งคืนก็ไม่อาจปล่อยผ่านเรื่องระหว่างเธอกับดีนได้ ท่าทีไม่แยแสของเขายังติดตา ไม่รู้ต่อจากนี้จะทำตัวอย่างไรเมื่อเจอกัน
“แฟนคีย์ตามมาเจอที่ร้าน เลยมีเรื่องนิดหน่อย”
“ยังไง”
“พี่เขาโวยวาย ฝนเกือบถูกตบแหนะ”
“จริงดิ..ให้ฉันตามไปเอาคืนให้ไหม เรื่องอะไรจะมาตบกันฟรีๆ” ชมพู่ลุกขึ้นฝนทิพย์จึงรีบฉุดแขนให้นั่งลงที่เดิม
“แค่เกือบยังไม่ตบ ชมพู่ใจเย็นๆ ก่อน”
“ยัยนั่นจะโวยวายทำไม ในเมื่อคีย์รับงานเอน”
ชมพู่ฮึดฮัดโกรธแทนเพื่อน ใครจะเป็นอย่างไรเธอไม่สน ในเมื่อคีรีทำงานเอนเตอร์เทนได้ค่าจ้าง ก็ต้องดูแลเทกแคร์ฝนทิพย์ที่เป็นลูกค้า คนเป็นแฟนก็ควรทำความเข้าใจจุดนี้ด้วย
“ฝนไม่น่าไปเจอคีย์เลย..” ฝนทิพย์พูดเสียงเบา
จังหวะนั้นร่างสูงเดินคู่มากับรุ่นน้องปีหนึ่งสุดฮอต ทำให้คนเหม่อลอยชาวาบไปทั้งร่าง เธอเจ็บแปลบตรงอกข้างซ้าย ถึงไม่รักแต่เขาก็คือผู้ชายคนแรก ซ้ำยังเพิ่งเกิดเมื่อวาน ถ้าบอกไม่รู้สึกคงเป็นไปไม่ได้
“หล่อเกินไปไหมพ่อ..ออร่าพุ่งกระแทกตาฉันเลยอ่ะ คีย์ก็หล่อ ดีนก็หล่อ สองคนนี้ทำบุญด้วยอะไร ถึงได้เป็นลูกรักพระเจ้า”
ชมพู่พูดโดยไม่ทันสังเกต สายตาของเธอจับจ้องชายหนุ่มที่ทรุดนั่งข้างกายสาวสวยรุ่นน้อง เขาหันมาทางพวกเธอพอดี ใบหน้าหล่อเหลาจึงเด่นชัด
ชั่วขณะหนึ่ง..ชมพู่เห็นดีนยักคิ้วให้ฝนทิพย์ก็เกิดสงสัย ปกติเขาจะไม่สนใจ บางทีเดินผ่านยังไม่ทักด้วยซ้ำถ้าไม่ได้มากับคีรี
“ฝน”
เงียบ..
“ฝน”
เงียบ..
“ฝนทิพย์!” เรียกเสียงดังเมื่อคู่สนทนาไม่ตอบโต้
“อะไร!..ตกใจหมดเลย”
“ตกลงชอบคีย์หรือชอบดีน ฉันเห็นแกจ้องเขาจนจะทะลุแล้วนะ”
“เปล่า..ฝนไม่ได้จ้องสักหน่อย” คำพูดกระแทกใจส่งผลให้ฝนทิพย์หน้าเจื่อน ก่อนรีบมองทางอื่น ชมพู่จึงพูดขึ้นอีก
“ดีนคงจีบฮารุอยู่ สาวๆ คณะนิเทศเสร็จหมอนี่เกือบครึ่งแล้วมั้ง ดีที่แกเป็นเพื่อนกัน ไม่งั้นคงถูกหลอกฟันอีกคน”
จึก! คนเพิ่งถูกฟันมาหมาดๆ หน้าเสีย ฝืนยิ้มเพื่อซ่อนความรู้สึกไม่มั่นคง ไม่อยากให้ดีนสนใจ พอๆ กับไม่อยากเห็นเขาจีบคนอื่น
เธอยังเสียใจ ยังตัดเรื่องคืนนั้นออกจากความคิดไม่ได้ แต่เขากลับหน้าระรื่นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันโหดร้ายเกินไปสำหรับคนเพิ่งเสียพรหมจรรย์ ถ้ายังอยู่ตรงนี้มีหวังร้องไห้แน่นอน
“ฝนไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ กินขนมเสร็จชมพู่ไปรอที่ห้องเรียนได้เลย”
“อ้าว..”
ชมพู่มองตามเพื่อนที่หุนหันออกไป ฝนทิพย์สีหน้าไม่ค่อยดีทำให้เกิดสงสัย หรือคืนนั้นมีอะไรมากกว่าที่เล่า
ตากลมโตหม่นเศร้ามองภาพตัวเองที่สะท้อนในกระจก ต่อจากนี้จะสู้หน้าคีรีได้อย่างไร เธอแปดเปื้อนและไม่คู่ควรอีกแล้ว น้ำตาไหลอาบแก้มจึงค่อยๆ ใช้นิ้วกรีดเช็ด ร่างกายบริสุทธิ์ที่ตั้งใจมอบให้ชายอันเป็นที่รัก ถูกทำลายด้วยความเมาและไม่ยั้งคิด
ดีนผิดที่หลอกล่อ เธอก็ผิดที่ไม่ขัดขืนเท่าที่ควร คนอย่างเขาไม่เคยจริงจังกับความสัมพันธ์ทางกาย ส่วนเธอก็ไม่คิดจะสานต่อ หวังว่าจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
ขอให้เรื่องคืนนั้นเป็นความลับตลอดไป
“ดีน!” ฝนทิพย์ร้องอย่างตกใจ เมื่อถูกฉุดมือให้เดินตามในตอนที่ออกจากห้องน้ำ สองเท้าก้าวแทบไม่ทัน เมื่ออีกคนลากเธอไปยังลานจอดรถที่อยู่ลับตาคน
“อะไรกัน..อ่ะ!” ร่างบอบบางถูกยัดเข้าไปในรถสปอร์ต โดยดีนตามขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ
“พาฝนมาทำไม?” ถามเสียงขุ่นเคือง
“อยากได้คำตอบ”
“คำตอบอะไร?”
“เรื่องที่ชวนมาเป็น FWB ลืมแล้วเหรอ”
“ฝนไม่เป็น”
“อย่าเพิ่งปฏิเสธ”
“ขอร้องเถอะนะอย่ายุ่งกับฝนเลย ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเมา ดีนทำเป็นลืมไม่ได้เหรอ”
อ้อนวอนเสียงเครือ สบตากับหนุ่มหล่อด้วยความไม่มั่นใจ รอยยิ้มของเขาน่ากลัวจนเธอขยับชิดประตูรถ รับรู้ถึงอันตรายหากอยู่สองต่อสอง
“ลืมไม่ได้อ่ะดิ”
“ทะ..ทำไม”
“เพราะเราชอบฝน”
(FWB = Friends With Benefits หรือความสัมพันธ์ที่มีเซ็กส์โดยไม่ยึดติดว่าเป็นแฟนกัน)
- ผู้เขียน
