บทที่ 7.2 ง่าย
“บอกได้ยังว่าฟัดกับหมาตัวไหนมา” ชมพู่เอ่ยถามฝนทิพย์หลังจากทั้งคู่อาบน้ำเตรียมเข้านอน กว่าจะหาเพื่อนตัวดีเจอก็ปาไปห้าทุ่ม ฝนทิพย์อยู่ในสภาพเหม่อลอย ปากบวมเจ่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิง คิดอกุศลก็เหมือนไปเอากับใครมา พยายามเค้นถามก็ไม่มีคำตอบ
“ฝน! ถ้าไม่พูดฉันจะโกรธแล้วนะ”
“คือ..”
“จะร้องไห้ จะโวยวาย หรือจะด่า แกก็ทำมาสักอย่าง อย่าเงียบแบบนี้ ฉันห่วงจนจะบ้า!”
“ขอโทษ” ฝนทิพย์โผเข้ากอดชมพู่ในทันที อบอุ่นใจที่มีเพื่อนอยู่เคียงข้าง แม้อีกฝ่ายจะปากร้ายแต่แฝงด้วยความจริงใจ เป็นที่พึ่งทางใจให้เธอมาตลอด
“มีอะไรก็พูด อย่าเก็บไว้คนเดียว”
“ฝนถูก..” พูดได้เพียงเท่านั้นก็หยุดชะงัก ความคิดตีกันมั่วไปหมด สับสนวุ่นวายใจเมื่อนึกถึงข้อเสนอของดีน
“ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย มีอะไรก็พูดมา”
แต่ก่อนที่ฝนทิพย์จะพูด เสียงสมาร์ตโฟนก็ดังขัดจังหวะ ชมพู่คว้ามาดู ชื่อที่ปรากฏก็ทำให้ปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้า
